[header]Vampieren, de beste combinatie van muziek- en filmpoëzie in lange tijd, en een fantastische filmmaker die zichzelf volledig onderuithaalt: De zevende dag geen rust, maar wel erg veel kijkgenot.[/header]"What’s a sweetheart like you, doing in a place like this?" zong Bob Dylan ooit. Wat doet Cate Blanchett in de huid Bob Dylan? Wat doet “Beat” Takeshi Kitano in zijn rol als zelfdestructieve filmmaker? En wat doet een klein lief meisje als vampier in een mensenflatblok? Wel nu, ze drinkt bloed, net als elke andere vampier, in een prachtige film over prille liefde, eenzaamheid, kameraadschap en niet binnen de reguliere samenleving passen.

Deze Zweedse film heet Let the Right One In. Hoofdpersoon is de twaalfjarige enigszins zonderlinge Oscar die gepest wordt op school en een vrij eenzaam leven leidt. Op een avond staat er achter hem op het klimrek opeens een meisje van dezelfde leeftijd, Eli, die even eenzaam is als Oscar. Maar dat heeft bij haar een hele andere oorzaak… Regisseur Alfredson geeft een nieuwe draai aan de aloude vampiermythe, en maakt naast een soms erg spannende horrorfilm ook een ontroerend drama over twee gelijksoortige zielen, dat zo nu en dan ook nog eens behoorlijk geestig is. Mooi gefilmd en goed geacteerd door de kindacteurs, die het bijzondere uitgangspunt volkomen geloofwaardig en ‘realistisch’ maken. Voor zover dat laatste dan mogelijk, relevant of belangrijk is. Ik hoop dat Let the Right One In dit festival wordt aangekocht voor een landelijke release, zodat meer mensen dit juweeltje kunnen zien.

Japanner Takeshi Kitano is ondertussen een rasechte auteur filmmaker die fantastische films als Sonatine, Hana-bi en Kikujuro[/i] op zijn naam heeft staan, en internationale hits als Zatoichi en Brother. Zijn nieuwste film, Glory To The Filmmaker! draait ook op het festival, en net als zijn vorige film Takeshi’s lijkt ook deze film vooral over Kitano zelf te gaan. De complete deconstructie en destructie van zijn oeuvre, filmpersonage en status als auteur en filmmaker (en eigenlijk ook nog van film in het algemeen) waar hij met Takeshi’s aan begon zet hij nu nog verder door, wat resulteert in een belachelijke komedie die qua plot eigenlijk nergens naar toe gaat. Zijn typerende verrassende absurdisme is daardoor niet verrassend meer, omdat de hele film ervan doordrenkt is, waardoor vele grappen geen resultaat sorteren. Gelukkig valt er toch nog wel behoorlijk wat te lachen, en de ironische manier waarop Kitano zichzelf belachelijk maakt en de grond in boort is fascinerend en bewonderenswaardig. Toen ik hoorde dat hij hierna nog slechts één film wilde maken waarin hij zichzelf nog verder deconstrueerde en het daarna voor gezien wilde houden, verbaasde me dat niks. Hoe kan je hierna überhaupt nog een film maken?

Als laatste film zag ik vandaag een film die ik al eens gezien had: I’m Not There, en ook nu weer was het een weergaloze ervaring waarin ik nog meer en tegelijk nog minder in kon zien. Buiten kijf staat dat ik het een formidabel filmgedicht blijf vinden, in zekere zin vergelijkbaar met sommige van Bob Dylans betere songteksten. Neem bijvoorbeeld de volgende frase:
"The sun isn’t yellow, it’s chicken!"
Daar kun je van alles tegelijk in lezen, dat al dan niet tegenstrijdig is, terwijl je daarnaast ook kunt genieten van de poëtische schoonheid en humor op zichzelf. Net als ‘onderwerp’ Bob Dylan laat ook de film zich nauwelijks definiëren, zeker niet eenduidig, en dat is een van de hoofdmoten van I’m Not There.

Tot nu toe gezien:

I’m Not There (Todd Haynes, Verenigde Staten) [rating 5]
Glory to the Filmmaker! (Takeshi Kitano, Japan) [rating 3.5]
Let the Right One In (Thomas Alfredson, Zweden) [rating 4.5]
REC (Jaume Balagueró & Paco Plaza, Spanje) [rating 5]
L’Avocat de la Terreur (Barbet Schroeder, Frankrijk) [rating 3]
Freaky Useless Spicy Story (Kalpesh CI Patel, India) [rating 3]
Margot at the Wedding (Noah Baumbach, Verenigde Staten) [rating 4.5]
LYNCH (blackANDwhite, Verenigde Staten/Denemarken) [rating 2.5]
Go with Peace Jamil (Omar Shargawi, Denemarken) [rating 4.5]
The Golden Age of Fish (Kevin Jerome Everson, Verenigde Staten) [rating 1] Able Danger (Paul Krik, Verenigde Staten) [rating 2.5]
Le Tueur (Cédric Anger, Frankrijk) [rating 3.5]
The King of Ping Pong (Jens Jonsson, Zweden) [rating 4]
The Man from London (Bela Tarr, Hongarije) [rating 3]
Fear(s) of the Dark (Blutch, Burns, Caillou, Di Sciello, Mattotti, McGuire) [rating 3.5]
Help Me Eros (Lee Kang-sheng, Taiwan) [rating 2]
The Unseeable (Wisit Sasanatieng, Thailand) [rating 3.5]
Mio Fratello è Figlio Unico (Daniele Luchetti, Italië) [rating 3.5]
End of the Line (Gustavo Steinberg, Brazilië) [rating 3.5]
You, the Living (Roy Andersson, Zweden) [rating 4]
George A. Romero’s Diary of the Dead (Raad eens wie, Verenigde Staten) [rating 4]
Vasermil (Mushon Salmona, Israël) [rating 3]
TBS (Pieter Kuijpers, Nederland) [rating 3.5]