[header]In Peter Greenaways The Belly of an Architect heeft hoofdpersonage Stourley Kracklite aanhoudende buikpijn. Een mysterie volgt: heeft hij nierstenen? Is het kanker? Wordt hij vergiftigd?! Ik zat vandaag in een vergelijkbare hypochondrische bui, want mijn maag deed bijzonder onaangenaam au en de misselijkheid ging maar niet weg. [/header]In Peter Greenaways The Belly of an Architect heeft hoofdpersonage Stourley Kracklite aanhoudende buikpijn. Een mysterie volgt: heeft hij nierstenen? Is het kanker? Wordt hij vergiftigd?! Ik had vandaag een vergelijkbare hypochondrische bui, want mijn maag deed bijzonder onaangenaam au en de misselijkheid ging maar niet weg. Volgepompt met vitamines en strak van de Rennie Deflatine stond deze jongen gelukkig alsnog enigszins toonbaar in de rij voor zijn eerste persvoorstelling.

Maar een wankele gezondheid moet je niet blootstellen aan zeikfilms als L’Aimée. Deze documentaire registreert op ondoorgrondelijke wijze de zoektocht van de Franse regisseur Arnaud Desplechin naar de geheimen van zijn familie. Overgrootmoeders met namen als Thérèse kunnen echter geen moment boeien en bovenal is een dergelijke persoonlijke zoektocht precies dat: persoonlijk. De reden waarom Desplechin besloten heeft de briefgeheimpjes met de wereld te delen is dan ook volslagen onbegrijpelijk en misplaatst. Ook is de boel net iets te poëtisch geschoten, waardoor je al snel gaat twijfelen aan de authenticiteit van wat je ziet.

Andere koek, maar desalniettemin ook vermoeiend is Brian De Palma’s Redacted. Met weinig gevoel voor subtiliteit schetst de regisseur een quasi-realistisch oorlogsverhaal (die in de inleiding netjes als fictie omschreven wordt) door middel van home video’s, nepdocumentairebeelden en televisiejournaals. De wantoestand in Irak, zo stelt Redacted voor, is allemaal te herleiden tot het stereotype gedrag van radeloze Amerikaanse soldaten. Ja hoor: de dikkerd en de red neck slaan op hol en plegen een gruwelijke misdaad, die ongepast plastisch in beeld is gebracht door een schokkerige camera. De opzet van De Palma’s film blijft volledig onduidelijk; hij probeert wellicht de mediageilheid en de verdraaiing van de werkelijkheid onder de loep te nemen, maar met de gehanteerde stijl bereikt hij bar weinig. Redacted is betekenisloze opendeurenfilm, en niet half zo intelligent als de makers hem doen voorstellen. En als De Palma echt ballen had gehad, had hij een hyperrealistisch aandoende ‘found footage’ film moeten maken, en die vervolgens als authentieke documentaire moeten opdienen aan zijn publiek. Kijk, dán maak je nog eens een statement!

Andere koek komt – hoe kan het ook anders? – uit het hoge noorden: het Zweedse You, the Living is een enorm geestige en stijlvolle film over ongelukkige mensen die elkaar alleen maar nog ongelukkiger maken. Het wordt allemaal zo deprimerend dat je er eigenlijk alleen maar heel erg gelukkig van wordt. De film is fragmentarisch en doet aan als een verzameling korte sketches. Het paradoxaal opbeurende pessimisme blijft gelukkig de rode draad; al met al een goed gelukt (en ook erg mooi gefilmd!) festivalnummertje. Het einde is ook leuk, maar had nog iets kordater uitgewerkt kunnen worden.

Ook uit Zweden komt The King of Ping Pong! Mensen, we hebben een nieuwe antiheld onder ons en zijn naam is Illi!. Dit dikke jongetje is heer en meester in tafeltennis en dwingt hiermee respect af onder de jongetjes in het jeugdhonk. Behalve dat is het maar een tragische figuur die ook nog eens iets te zelfbewust is. Het regiedebuut van Jens Jonsson doet aan als een kinderfilm, maar de zeer rake observaties, pijnlijke scènes en licht absurdistische plotwendingen in de laatste akte doen anders vermoeden. The King of Ping Pong is karig qua aankleding, iets waar de besneeuwde omgeving gedeeltelijk debet aan is, en duurt bovendien veel te lang. Maar: een lach en traan brengt het wel teweeg en dat is een hele prestatie.

Gisteravond was ik overigens ook aanwezig bij de inmiddels beruchte screening van REC (lees hierKajs ode aan de film), maar die vervelende maagkramp weerhield me er helaas van echt op te gaan in de film. Het is effectieve achtbaanhorror, waar de camera een participerende rol in speelt. Dat werkt erg goed, en ondanks de inspiratieloze setting en erg domme climax jaagt REC je zo nu en dan de stuipen op het lijf. Althans, als je geen maagvergiftiging onder de leden hebt. Toegegeven, ook ik vond het na een korte ‘plaspauze’ in het toilet wel spannend. Beklijven doet het echter geenszins. Kaj: je bent denk ik gewoon een watje!

Tot nu toe gezien:

The King of Ping Pong (Jens Jonsson, Zweden) [rating 3]
You, the Living (Roy Andersson, Zweden) [rating 3.5]
Redacted (Brian De Palma, Verenigde Staten/Canada) [rating 2]
L’Aimee (Arnaud Desplechin, Frankrijk) [rating 1]
REC (Jaume Balagueró & Paco Plaza, Spanje) [rating 3]
Stellet Licht (Carlos Reygadas, Mexico/Frankrijk/Nederland/Duitsland) [rating 4]
Mange, Ceci Est Mon Corps (Michelange Quay, Frankrijk/Haïti) [rating 3.5]
Fujian Blue [rating 3.5]
Let the Right One In (Tomas Alfredson, Zweden) (Weng Shou Ming, China) [rating 4.5]
Own Death (Peter Forgács, Hongarije) [rating 5]
Cordero de Dios (Lucia Cedron, Argentinië/Frankrijk/Chili) [rating 2]
Unfinished Sky (Peter Duncan, Australië) [rating 3]
The Skyjacker (Jeff Pickett, Verenigde Staten) [rating 1]