[header] Er is vast wel iemand te vinden die Hafez de mooiste film ooit gemaakt vindt, maar ik ben het niet. Het verhaal, voor zover dat er is, draait om een schriftgeleerde annex dichter die verliefd wordt op de dochter van de grootmufti, en daarna geloof ik een aantal taken moet voltooien. Er zitten leuke momenten in, maar het voelt niet alsof er een einddoel is, laat staan samenhang. [/header]De tweede film voor mij was Hafez, ook weer in een gigantische zaal waar nog geen dertig man in zaten. Om weer op tijd in de rij te kunnen staan om eventueel vrijgekomen kaartjes voor True Stories te kunnen bemachtigen, moest ik een kwartier voor het einde weg, maar daar heb ik geen moment om getreurd. Er is vast wel iemand te vinden die Hafez de mooiste film ooit gemaakt vindt, maar ik ben het niet. Het verhaal, voor zover dat er is, draait om een schriftgeleerde annex dichter die verliefd wordt op de dochter van de grootmufti, en daarna geloof ik een aantal taken moet voltooien. Er zitten leuke momenten in, maar het voelt niet alsof er een einddoel is, laat staan samenhang.
Maar om terug te komen op True Stories: is het me uiteindelijk gelukt of niet? Nou, er was geen enkel kaartje meer, alles was vol...maar het blijkt dat als je naar de zaal gaat, een praatje maakt met de kaartjescontroleurs, en er nog een paar lege stoelen blijken te zijn, een kaartje niet per se vereist is. En, was het de moeite waard? Ja. Al mist ook deze film alle samenhang om eerlijk te zijn. Het is een raar samenraapsel, en lang niet alle stukken werken. Maar áls ze werken dan zijn ze zo leuk en vreugdevol dat het totaal ruim voldoende onderhoudt. Vooral een scène waarin een twintigtal mensen, man en vrouw, blank, zwart en latino, van allerlei leeftijden, één voor één een nummer playbackt en daarbij volop danst. En ook het slotstuk, met een uitbundig rockende John Goodman, is fantastisch.
Na terug op de thuisbasis een bak sla en wat tortellini naar binnen te hebben gepropt was het al snel tijd voor film nummer vier. En wat een totaal bizarre film was dat: Les Amours DAstrée et de Celadon van Franse legende Eric Rohmer. Of misschien is bizar niet het goede woord. Het is namelijk een heel consistente film...maar dan wel consistent in een heel rare stijl. Je kunt het ruwweg beschrijven als wat er gebeurd zou kunnen zijn als je in de zeventiende eeuw een group romantici een camera in de handen had geduwd. Niet alleen is het bucolische verhaal overgenomen van een zeventiende-eeuwse roman over herders en herderinnetjes in de tijd van de Galliërs (ja, Galliërs, met druïdes en al), maar de acteurs spreken in de schrijftaal uit die tijd, en doen dat uiterst theatraal. Dat betekent: eindeloze discours en gevatheden over de filosofie van de liefde, bizarre beslissingen uit liefde, en natuurlijk aan het einde een verkleedpartij. Het is een rare, vervreemdende stijl, en meerdere mensen hielden het dan ook binnen een kwartiertje voor gezien. Ik kan de film dan ook niet echt aanbevelen, maar ik heb er op een rare manier toch wel van genoten, ondanks of misschien dankzij de absurditeit.
Vanavond is het tijd om het nachtleven van Rotterdam eens te gaan verkennen (in mijn nieuwe IFFR-shirt natuurlijk), en dan is het morgen weer vroeg op. In de planning staan 3 Days to Forever, End of the Line, Flic van Filmmaker in Focus Kobayashi Masahiro, en als meest geanticipeerde film van de dag de skaterfilm Paranoid Park van Gus van Sant.
Tot nu toe gezien:
Les Amours DAstrée et de Celadon (Eric Rohmer, Frankrijk/Italië/Spanje) [rating 2.5]
True Stories (David Byrne, Verenigde Staten) [rating 3]
Hafez (Abolfazl Jalili, Iran/Japan) [rating 2]
Cordero De Dios (Lucia Cedron, Argentina/Frankrijk/Chili) [rating 3.5]
