[header]Dertig films in negen dagen. En een eindtentamen over zachte gecondenseerde materie ertussenin. Dat ben ik van plan. Sterker nog: ik heb er zin in. Hele dagen in het donker kijken naar een flikkerend scherm.[/header]Dertig films in negen dagen. En een eindtentamen over zachte gecondenseerde materie ertussenin. Dat ben ik van plan. Sterker nog: ik heb er zin in. Hele dagen in het donker kijken naar een flikkerend scherm.

Ik ben geobsedeerd door films en besteed zeker een uur per dag aan het lezen van recensies en andere stukjes over film op het wijde web. Nadeel is dat films vaak al heel bekend voelen als ik ze eindelijk zie. Weinig films kunnen me nog verbazen, overrompelen. Een van de voornaamste reden dat ik zin heb in het festival is dat je daar soms naar films gaat waar je absoluut niets van weet. Films die niet al maanden uit zijn in de Verenigde Staten, films waar je het verhaal nog niet van kent en waar je niet al plaatjes van hebt gezien. Films die, inderdaad, soms tegenvallen. Maar die je ook kunnen verrassen.

Zo ben ik van plan om tijdens het festival naar Marrahesh, Inshallah te gaan. Waarom? Ik heb een tijdje in Marokko gewoond en ik hou van het land. Waar gaat het over? We zullen het zien. Andere films heb ik puur uitgekozen om de titel (Pure Coolness, Un Baiser, S’il Vous Plait![/b]), omdat ze gemaakt zijn door een beroemde regisseur van wie ik nog nooit iets heb gezien (The Man From London van Bela Tarr; Les Amours D’Astrée et de Celadon van Eric Rohmer), of omdat iemand op een podcast die ik beluister hem leuk vond, zoals The King of Ping Pong, een Zweedse film...over een gepest jongetje dat van pingpong houdt. Geloof ik.

Verder ga ik mij verdiepen in het Pièce Unique-programma. Ik vind zowel Peter Lorre als Peter Sellars fantastische acteurs, en ik ben benieuwd naar wat ze achter de camera hebben gepresteerd. David Byrne is al lange tijd een held van me, niet eens zozeer om zijn muziek maar om zijn brede interesse en veelzijdigheid, en naar zijn musical True Stories ga ik dan zeker toe. En door een grappig toeval ga ik waarschijnlijk naar het Pièce Unique The Honeymoon Killers net voordat ik naar Margot at the Wedding ga. Een mooie double feature, in ieder geval qua titels.

Natuurlijk kan ik het niet laten om ook naar wat minder obscure films te gaan. Ik zie erg uit naar Persepolis en ik ben benieuwd of ik het eens zal zijn met de hype over Juno, of juist met de tegenreactie die zich nu aan het ontwikkelen is. Ik ga waarschijnlijk nog een keer naar No Country For Old Men, omdat ik binnenkort een recensie moet schrijven en niet zeker weet of één keer kijken genoeg is.

Het is jammer dat de dood van Heath Ledger het festival met een droevige noot inluidt. Ledger is ook te zien, als een van de facetten van Bob Dylan in I’m Not There. Hij speelt een acteur, en zijn segment gaat over de onmogelijkheid van een normaal leven voor beroemdheden. Het is een van de rollen waar hij om zal worden herinnerd, samen met Ennis Del Mar en waarschijnlijk The Joker. Hij stond aan het begin van een veelbelovende carrière, en hij zal gemist worden.