Filmtotaal Recensie

Regie: Robert Rodriguez, Frank Miller, Quentin Tarantino | Cast: Mickey Rourke (Marv), Clive Owen (Dwight), Bruce Willis (Hartigan), Rosario Dawson (Gail), Jessica Alba (Nancy Callahan), Benicio Del Toro (Jackie Boy), e.a. | Duur: 124 min.

’Denk niet wit, denk niet zwart, denk niet zwart-wit’, luidt een oud Nijmeegs gezegde. Het is dus maar goed dat Frank Miller geen Nijmeegs verstaat, want zijn zwart-witte denken bracht ons in 1991 Sin City: een opwindend, godverlaten oord dat zich op papier aftekent in inktzwarte schaduwpartijen en felwit contrasterende details. Miller, misschien niet de beste tekenaar ter wereld maar wel een hele rake pulpschrijver, schetste (Ba)sin City in een reeks ‘graphic novellas’ af als een plek waarnaast het New York van Travis Bickle wel een Zwitsers kuuroord lijkt. Het is een stad vol dodelijke hoeren, corrupte politici, kinderverkrachters en seriemoordenaars. De helden uit de Sin City-verhalen, die veelal met de lezer communiceren via hardgekookte interne monologen, onderscheiden zich slechts door hun eergevoel van alle andere psychopaten. Millers flair voor het schrijven van rauwe oneliners en het dramatisch uitbeelden van ultragewelddadige fantasieën brachten Robert Rodriguez ertoe zijn strips te omschrijven als ‘de best geschreven, best geregisseerde en best gemonteerde films die nooit op het witte doek te zien waren’.

Dat wil zeggen, tot nu toe. Zoals onderhand wel bekend is heeft Rodriguez met Sin City een zo getrouw mogelijke vertaling van strip naar (digitale) film afgeleverd, precies zoals hij ons en co-regisseur Miller had beloofd. Dit levert een paar grote pluspunten op: werkelijk schitterende plaatjes, succesvol gekopiëerd uit de drie afleveringen die het bronmateriaal vormen, veel sappig geweld, en creatieve oogkleppen voor Rodriguez (die de neiging heeft alle kanten op te stuiteren als hij volledig de vrije hand krijgt; zie Once Upon A Time In Mexico). Nadelen zijn er ook, met name het feit dat het voor sommige acteurs nogal lastig blijkt om de bijna karikaturale hard-boiled teksten – duidelijk bedoeld voor papier – overtuigend uit hun strot te persen, en het ook in deze film verstikkende effect van het green screen.

Lees verder