Filmtotaal Recensie
Regie: Quentin Tarantino | Cast: Uma Thurman (The Bride), Lucy Liu (O-Ren Ishii), Vivica A. Fox (Vernita Green) e.a.
Tijdens het verzinnen en maken van Kill Bill moet in de hersenpan van Quentin Tarantino een uniek soort alchemie hebben plaatsgevonden. Tarantino heeft de reputatie een wandelende B-filmencyclopedie te zijn: gedurende zijn jeugd en later als bediende in een videotheek absorbeerde hij honderden kungfu-films uit de jaren 70, spaghettiwesterns, zogenaamde blaxploitation-films en Europese horrorpulp. Hoewel er in zijn eerdere films wel impliciet aan werd gerefereerd, maakte hij tot nu toe nooit een zo uitgesproken hommage aan die invloeden. In Kill Bill Vol. 1 heeft hij ze samengesmolten tot iets wat groter is dan de som der delen. Het resultaat is puur goud.
En de opzet is briljant simpel: Kill Bill is een film over wraak, over een tragedie van wraak die tussen archetypische personages uitgespeeld moet worden. Het instrument van die wraak is The Bride (Uma Thurman) en het verraad dat haar wordt aangedaan is verschrikkelijk. Zo hoort het ook: hoe groter het leed dat de heldin moet lijden, hoe lekkerder het wordt om haar te zien afrekenen met haar vijanden. The Bride (wier echte naam tot twee keer toe wordt weggebliept) is een lid van de Deadly Viper Assassination Squad (DiVAS) met de codenaam Black Mamba. Zij wordt op haar trouwdag het slachtoffer van een moordaanslag door haar eigen teamleden en haar baas Bill (David Carradine), die de hoogzwangere Bride door het hoofd schiet en haar voor dood achterlaat. Ze overleeft de aanslag maar raakt in een coma, om vier jaar later zonder kind uiteraard wakker te worden van een muggenprik.
