Filmtotaal Recensie
Regie: Aaron Sorkin | Scenario: Aaron Sorkin | Cast: Nicole Kidman (Lucille Ball), Javier Bardem (Desi Arnaz), Nina Arianda (Vivian Vance), J.K. Simmons (William Frawley), Tony Hale (Jess Oppenheimer), e.a. | Speelduur: 131 minuten | Jaar: 2021
I Love Lucy was het archetype sitcom, de sitcom waardoor alle televisieseries die zich constant afspelen tegen hetzelfde decor eruitzien zoals ze eruitzien. Of het decor nou de huiskamer van de Ricardo's is, zoals in de jaren vijftig, het appartement van Jerry Seinfeld of een koffiebar waarin zes vrienden afspreken, het format blijft gelijk. In Being the Ricardos is de productie van de sitcom zelf echter het decor en valt er nog maar weinig te lachen wanneer de camera's niet draaien. Want ook dan moet er in de Koude Oorlog een klassieke Amerikaanse façade worden opgehouden. Niet alleen vanwege de kijkcijfers.
In die periode is namelijk alles wat communistisch is, of er zelfs maar naar ruikt, een staatsvijand en in potentie levensgevaarlijk. Wanneer blijkt dat 'American Sweetheart' Lucille Ball, naamgever en hoofdrolspeler van I Love Lucy, ooit als kind heeft opgegeven communist te zijn, dreigt een abrupt einde van haar roem. Of ze daarbij ook echte communistische sympathieën heeft doet er niet toe, al helemaal niet in de publieke opinie. Wanneer ze in de preutse jaren vijftig ook nog eens haar zwangerschap op tv wil uitbeelden, lijkt ze haar eigen graf wel gegraven te hebben. De druk op haar, op haar show en op haar huwelijk met tegenspeler Desi Arnaz is gelijk immens, middenin het draaien van een seizoen. Maar ja, the show must go on.
