Een lineaire terugblik op de crackepidemie uit de jaren tachtig, waarvan iedereen leek te profiteren. Behalve de junk.
Tijdens een recessie duikt een goedkope, krachtige drug op met morele paniek, gevoed door racisme, als gevolg. Bekijk de complexe geschiedenis van crack in de jaren 80.
Regie: Stanley Nelson | Scenario: Stanley Nelson | Speelduur: 89 minuten | Jaar: 2021
Toen in het begin van de jaren tachtig een gemakkelijke methode populair werd om van het dure en luxe cocaïne het goedkope en toegankelijke crack te maken, ontstonden overal kansen. Kansen voor de in armoede levende Amerikanen, veelal zwart, om aan hun aardse sores te ontkomen. Kansen voor handige jongens om in handomdraai een vermogen te vergaren als dealer. Maar ook kansen voor de wetshandhaving om van die stapels bankbiljetten een graantje mee te pikken en voor de wetgevende macht om op te treden tegen dit acute probleem dat miljoenen levens blijvend zou verwoesten.
Met name deze laatste groep opportunisten moet het in Crack: Cocaine, Corruption & Conspiracy ontgelden. Volksvertegenwoordigers en presidenten profiteren aan de ene kant van de illegale geldstromen die de verkoop van cocaïne oplevert, terwijl ze van achter een spreekgestoelte aankondigen om de hart- en samenlevingverscheurende problemen een halt toe te roepen. De winstmakende straatdealers, de gebruikende junks en de niet-ingrijpende politie konden niet anders of er kon niets anders van ze verwacht worden. Maar juist zij die waren aangesteld om ook de zwakken te beschermen, profiteerden het meest over de ruggen van diezelfde zwakken.
