Filmtotaal Recensie
Regie: Roger Mitchell | Scenario: Christian Torpe | Cast: Susan Sarandon (Lily), Sam Neill (Paul), Kate Winslet (Jennifer), Rainn Wilson (Michael), Mia Wasikowska (Anna), e.a. | Speelduur: 98 minuten | Jaar: 2019
De aloude vraag wat je als cadeau koopt voor iemand die alles al heeft, kan worden overtroefd met de vraag wat je koopt voor iemand die gaat sterven. Blackbird introduceert de terminaal zieke Lily, die besloten heeft uit het leven te stappen. Voordat ze dat doet, organiseren zij en haar man een afscheidsweekend voor intimi. Een typische familieaangelegenheid, zij het met een behoorlijk definitieve afloop. Dat dochter Jennifer komt aanzetten met een schattig peper-en-zoutstel illustreert het ongemak van de situatie. Het is immers niet alsof Lily er ooit gebruik van zal maken. Maar goed, Jennifer is nou eenmaal het type dat niet met lege handen wil aankomen. Lily's beste vriendin Liz geeft simpelweg een bos bloemen. Een cadeau dat voor minder ongemak zorgt, maar eigenlijk toch ook best vreemd is. Lily zal namelijk eerder dood zijn dan de bloemen.
Een dikke negen jaar geleden schreef ik voor deze website een recensie over de film De Goede Dood, waarin ik in de openingsalinea bepleitte dat er onderhand wel genoeg films over euthanasie waren gemaakt. Blijkbaar denken sommigen daar anders over, want vijf jaar later verscheen de Deense film Silent Hearts, waarvan Blackbird een remake is. Het zijn geen films waarin euthanasie een van de aangesneden onderwerpen is, maar simpelweg hét onderwerp. Het doet me afvragen of het zelfverkozen sterven van iemand genoeg is om een volledige film mee te vullen. Vanzelfsprekend kun je overal films over maken, maar is dit verschijnsel onderhand niet voldoende ingeburgerd dat in de behandeling ervan op zijn minst een creatieve draai aan het onderwerp moet worden gegeven?