Met name geschikt voor mensen die graag naar narigheid kijken. En naar zichzelf.
Drie verhalen van bijna dierlijk menselijk gedrag.
Regie: Andrés Goteira | Cast: Melania Cruz (Alex), Carlos Blanco (Ramon), Iván Marcos (Jon Doe), Antonio D. Morris (taxichauffeur), Miguel de Lira (man met konijnenmasker), e.a.| Speelduur: 85 minuten | Jaar: 2017
Het Spaanse Dhogs is niet geschikt voor tere zieltjes. Het debuut van schrijver-regisseur Andrés Goteira toont een volkomen amorele wereld waarin het constant eten of gegeten worden is. Een wereld waarin goede hulp lastig te vinden is, of in ieder geval niet goedkoop. Dus wanneer een ontvoerde vrouw bevrijd wordt van de man die haar wil doodschieten, blijkt haar redder simpelweg de volgende die haar misbruikt. Waarom hij dat doet, mag de kijker zelf invullen. Mogelijk omdat de man in kwestie terminaal ziek is en dus geen reden ziet om nog langer te proberen een goed mens te zijn? Misschien omdat zij toch al een slachtoffer was en hij in de veronderstelling verkeert dat zijn heldendaad hem een vrijgeleide geeft met haar te doen wat hem goeddunkt? Wie het weet, mag het zeggen.
Het is verreweg de meest impactvolle scène, maar helaas wel een die lichtelijk wordt ondermijnd door de wijze waarop hij is geconstrueerd. De eerste helft van het tafereel wordt namelijk getoond vanuit het perspectief van de ontvoerde vrouw, waarna de film een sprongetje terug in de tijd maakt en haar 'redder' uitgebreid introduceert alvorens hem tot zijn heldendaad en gruweldaad te zien komen. Hoewel daarmee enkele details worden verschaft over de mysterieuze man, zorgt het wel voor een tamelijk loom stuk waarvan een groot deel van de afloop al bekend is. Was een simpele chronologische vertelling hiervoor niet interessant genoeg? Dan maar wat minder spelletjes met invalshoeken.
