Filmtotaal Recensie
Regie: Eric England | Cast: Dylan McDermott (Hank), Sophie Turner (Josie), Jack Kilmer (Marcus), Daeg Faerch (Gator), Kurt Fuller (Gordie), e.a.| Speelduur: 88 minuten | Jaar: 2018
In de komische animatieserie Family Guy zit een scène waarin de hoogbegaafde baby Stewie een liedje schrijft voor zijn buurmeisje en zijn 'work in progress' laat horen aan zijn beste vriend (en huisdier) Brian. Laatstgenoemde is niet onder de indruk en nog wel het minst van de titel: simpelweg de naam van het meisje op wie Stewie verliefd is. Wanneer Brian opmerkt dat er al belachelijk veel popsongs zijn met een meisjesnaam als titel, reageert de op zijn tenen getrapte Stewie dat hij er dan maar eens twintig moet opnoemen. Zonder te haperen doet Brian dat direct en schudt op aandringen van een gefrustreerde Stewie daarna moeiteloos nog elf titels uit zijn mouw. De timing zorgt voor een humoristisch tafereel, maar ondertussen wordt een aardig punt gemaakt over de creatieve armoede en scheve verhoudingen in de muziekindustrie. Immers, hoeveel door vrouwen geschreven en gezongen liedjes met mannennamen kun je noemen?
Mannelijke tekstschrijvers plaatsen in hun liedjes graag vrouwen op een voetstuk, maar verzuimen dat vaak te doen met enig creatief schrijfwerk, wat resulteert in dit soort ongeïnspireerde titels. Is haar naam nou echt het enige aan haar wat het bezingen waard is? Is haar karakter ondergeschikt aan die naam? Hoewel dergelijke liedjes zonder kwade intenties worden gemaakt, zijn ze wel het product van een patriarchaal systeem dat ze onbewust in stand houden. In de grotendeels door mannen bestierde filmwereld gaat het er niet veel anders aan toe; talloze films hebben een vrouwennaam als titel. Soms is dat niet meer dan logisch omdat het simpelweg de naam is van de hoofdpersoon (Carrie, Hanna, Juno, Emma, Amélie), maar er zijn ook talloze voorbeelden van vrouwelijke titelfiguren wier rol er louter uit bestaat de mannelijke hoofdpersoon het hoofd op hol te brengen (Roxanne, Annie Hall, Sabrina, Malèna, Lolita).