Filmtotaal Recensie
Regie: M. Night Shyamalan | Cast: James McAvoy (Kevin), Anya Taylor-Joy (Casey), Haley Lu Richardson (Claire), Jessica Sula (Marcia), Betty Buckley (dr. Fletcher), e.a. | Speelduur: 117 minuten | Jaar: 2016
Het gegeven van Split is simpel: Kevin lijdt aan een dissociatieve identiteitsstoornis (in de volksmond: gespleten persoonlijkheid) en één van zijn persoonlijkheden voelt zich om duistere redenen geroepen een drietal pubermeisjes te kidnappen. De tieners willen uiteraard graag ontkomen. Op papier suggereert dit gegeven een bloedstollende race tegen de klok, maar in de praktijk wil het niet bijzonder spannend worden. De traditionele ontsnappingspogingen die de gevangenen wagen, zijn nou eenmaal niet zo fascinerend als de innerlijke strijd van hun ontvoerder.
Arme M. Night Shyamalan. Hij zal nooit meer een film uit kunnen brengen zonder dat deze vergeleken wordt met The Sixth Sense. Als de regisseur zich al geplaagd voelt door dit vroege en eenzame hoogtepunt in zijn oeuvre, dan valt dit in ieder geval niet op te maken uit zijn productiviteit. Iedere pak 'm beet twee jaar perst deze schrijf-, produceer- en regisseermachine er een verse film uit, volgens de droevige trend dat het nieuwe product telkens een stukje slechter functioneert dan het voorgaande. De rest van de wereld dacht bijna tien jaar geleden in The Happening al het definitieve einde te herkennen van de ooit als 'de nieuwe Spielberg' onthaalde regisseur. Shyamalan zelf leek daarentegen verheugd zijn lotsbestemming te hebben gevonden en hield de jaren die volgden vrolijk koers. Einde verhaal? Nou, nee. Anno 2017 blijkt Shyamalan geheel naar eigen stijl toch nog een plotwending uit zijn mouw te kunnen schudden. Met Split is er onverwachts toch nog licht aan het einde van een lange donkere tunnel.
