Filmtotaal Recensie
Regie: Klara van Es | Speelduur: 86 minuten | Jaar: 2015
De Carnotstraat nummer 17 in Antwerpen, vlakbij de Zoo en het Centraal Station, kent een bijzondere geschiedenis. Ooit herbergde het pand één van de grootste, mooiste en belangrijkste bioscopen van het land. De Cine Rubens beleefde premières van kaskrakers uit Hollywood zoals Cleopatra, Dr. Zhivago en My Fair Lady. Grote Europese filmsterren maakten hun opwachting bij premières die werden vertoond op het grootste filmdoek dat onze zuiderburen rijk waren. De rij bezoekers liep vaak tot om de hoek. Er werden vier à vijf drukbezochte voorstellingen per avond vertoond. Maar de tijden zijn veranderd. Het gebouw dat voor de jaren twintig van de vorige eeuw dienst deed als arena voor boks- en worstelwedstrijden heeft meerdere functies gekend. Zo werd het halverwege de jaren negentig een kerk. Inmiddels is het een toevluchtsoord voor immigranten.
Filmmaakster Klara van Es geeft een gefragmenteerd beeld van de geschiedenis van de Cine Rubens. Met weinig introductie, het met beeld aanstippen van belangrijke mijlpalen van de bioscoop en cafégangers om de hoek die herinneringen ophalen uit de hoogtijdagen van het pand. Archiefbeelden moeten flarden terug zien te halen van wat ooit een florerende historie was. Van de grondige renovatie in 1953 wordt met geen woord gerept, wat eveneens geldt voor de motieven om de deuren van het filmhuis definitief te sluiten. Een vreemde constatering als je je bedenkt dat Van Es nu juist veel details van het pand heden ten dage in beeld brengt. De vaak schrijnende verhalen van de huidige bewoners worden niet alleen afgewisseld met de bioscoophistorie, maar ook met kennelijk betekenisvolle shots van trappenhuizen, deuren die waar dan ook naartoe leiden en de rudimenten van wat ooit amusant was. Het contrast met de huidige stand van zaken kan haast niet groter zijn. Waar de Carnotstraat 17 ooit de plek was voor amusement, zien en gezien worden en vertier is het nu de semiveilige haven voor veelal illegale vluchtelingen die soms al jaren in onzekerheid verkeren. Hele gezinnen proberen er iets van hun leven te maken. De grote gemene deler is het pand, maar veel meer parallellen worden niet getrokken.
