Filmtotaal Recensie
Regie: Leigh Whannell | Scenario: Leigh Whannell | Cast: Elisabeth Moss (Cecilia Kass), Aldis Hodge (James Lanier), Harriet Dyer (Emily Kass), Storm Reid (Sydney Lanier), Oliver Jackson-Cohen (Adrian Griffin), e.a.| Speelduur: 124 minuten | Jaar: 2020
Zelden ging Hollywood zo heerlijk de fout in als met het zogenaamde Dark Universe. In navolging van Marvels succesvolle superheldenuniversum zouden Dracula, Frankensteins monster, de Wolfman en tal van andere klassieke Universal-monsters tot leven worden gewekt in een reeks aan elkaar gelinkte films. Dat al deze iconische figuren al jaren geen succesvolle films hadden voortgebracht, deed duidelijk niet ter zake. Enkele honderden miljoenen, een handvol grote namen (Tom Cruise, Russell Crowe, Javier Bardem) en een eigen logo zouden moeten volstaan om deze franchise op poten te zetten, ook al was er misschien nog niet echt een creatief basisidee bedacht. In goed Nederlands noemen we dat het paard achter de wagen spannen. Geen verrassing dus dat het hele plan op niets uitliep; aftrap The Mummy bleek een klungelig gemaakt allegaartje waar niemand op zat te wachten, waarna het hele project in de prullenbak verdween.
Misschien wel de vreemdste beslissing in dit megalomane project was de casting van Johnny Depp als de Invisible Man, gelijk naar het titelpersonage uit H.G. Wells' sciencefictionroman. Enerzijds curieus omdat Depps populariteit al jaren tanende is, anderzijds omdat je een van de duurste acteurs vastlegt voor een rol waarin hij nauwelijks te zien zal zijn. Toen de film met Depp werd geschrapt, ging horrorstudio Blumhouse op een bescheidener manier met het project aan de haal. Het eindresultaat maakt het Depp-mysterie zo mogelijk alleen maar groter. In The Invisible Man is het juist de constante afwezigheid van het titelpersonage die hem zo eng maakt.
