Filmtotaal Recensie
Regie: Wes Ball | Cast: Dylan O'Brien (Thomas), Rosa Salazar (Brenda), Thomas Brodie-Sangster (Newt), Kaya Scodelario (Teresa), Aidan Gillen (Janson), Giancarlo Esposito (Jorge), e.a. | Speelduur: 142 minuten | Jaar: 2018
Het afsluitende deel van een trilogie kent zo zijn eigen uitdagingen. In het gunstigste geval blijft de stijl van de twee voorgaande films behouden, maar doet de derde film overal een extra schepje bovenop. Er staat meer op het spel, de toon is duisterder, de emoties lopen hoger op, de vijanden breiden hun troepenmacht uit, de actie is grootschaliger en - met een beetje geluk - dient een personage of een geheim uit het verleden zich aan. Maze Runner: The Death Cure vinkt een aantal van deze zaken netjes af, maar laat helaas ook wat kansen liggen.
Positief is dat de Maze Runner-trilogie met The Death Cure een mooie afronding vindt in de gebeurtenissen: in de eerste film moesten de helden uitbreken, in de derde film moeten ze juist ínbreken. Het labyrint is ditmaal niet opgetrokken uit grauwe, betonnen wanden, maar bestaat uit een wirwar van gangen in een hypermoderne wolkenkrabber. Het is de uitvalsbasis van WCKD, een organisatie die op mensen experimenteert alsof het laboratoriumratten zijn, met het doel een remedie te vinden tegen een agressief virus. Degenen die besmet raken met het virus transformeren binnen de kortste keren in schuimbekkende schimmelkoppen, die een beetje doen denken aan de griezels uit de horrorgame The Last of Us.
