Filmtotaal Recensie
Regie: Alberto Rodríguez | Cast: Javier Gutiérrez (Juan Robles), Raúl Arévalo (Pedro Suárez), Antonio de la Torre (Rodrigo), Nerea Barros (Rocío), Salva Reina (Jésus), Jésus Castro (Quini), e.a. Speelduur: 105 minuten | Jaar: 2014
Begin februari van dit jaar werden voor de negenentwintigste keer de Goyas uitgereikt. Het Spaanse equivalent van de Oscars kende dit jaar weinig verrassingen. La Isla Mínima wist maar liefst tien beeldjes in de wacht te slepen. De misdaadthriller van Alberto Rodríguez kaapte alle grote categorieën voor de neus van de beduusde concurrenten weg. Zo won het een Goya voor beste film, beste regisseur, beste hoofdrolspeler, beste originele scenario en beste camerawerk. Geheel verdiend, want het in de vroege jaren tachtig gesitueerde moordverhaal ziet er werkelijk schitterend uit. Maar meer nog dan de aan de mooie plaatjes, die door de vele luchtshots doen denken aan het werk van David Fincher, wist Rodríguez een sfeer te construeren, waarbij vooral veel tussen de lijnen door is te lezen.
Twee agenten worden naar een klein dorpje in het zuiden van het Iberisch schiereiland geroepen om daar de verdwijning van twee zusjes te onderzoeken. De dochters van een schipper zijn tijdens de jaarlijkse kermisfestiviteiten bij een onbekende man in de auto gestapt en zijn daarna niet meer gezien. Estrella en Carmen hadden nogal een dubieuze reputatie. Ze hielden van lol maken en stonden bekend als makkelijk in mannelijk gezelschap. Hun bezorgde moeder drukt de Madrileense politierechercheurs Pedro Suárez en Juan Robles aan het eind van een ondervraging een brief in hun handen met daarbij negatieven van fotos waarop de jongedames in compromitterende houdingen te zien zijn. Er blijken in en om het dorp meer jonge meisjes te zijn verdwenen de afgelopen jaren. Niet alleen moeten de twee rechercheurs het mysterie van de seriemoordenaar zien te ontrafelen, ze lopen ook tegen een muur van intriges en hun onderling grote ideologische verschillen aan.
