Een getrouwde vrouw en een vrijgezelle man ontmoeten elkaar. Ze hebben elkaar lief en maken ruzie. Ondertussen loopt er een hond buiten rond. Seizoenen gaan voorbij. De man en de vrouw ontmoeten elkaar weer. De hond is in hun midden.
Regie: Jean-Luc Godard | Cast: Héloïse Godet (Josette), Kamel Abdeli (Gédéon), Richard Chevallier (Marcus), Zoé Bruneau (Ivitch), Christian Gregori (Davidson) e.a. | Speelduur: 70 minuten | Jaar: 2014
Jean-Luc Godard bevond zich vanaf zijn eerste film À Bout de Souffle in 1960 in de voorhoede van de cinema en is nooit opgehouden met experimenteren en het zoeken naar vernieuwing van het medium. Dat leidde soms tot hele boeiende films, en soms tot vervelend, moeilijk te doorgronden intellectueel geneuzel. En af en toe tot beide, zoals met zijn nieuwste film Adieu au Langage het geval is. De dialoog bestaat weer eens uit een barrage van citaten van schrijvers, dichters, filosofen en wetenschappers, maar het gebruik van 3D is revolutionair. Er zit een moment in de film dat het hoofd doet open splijten, wat toevallig ook mijn reactie op Adieu au Langage als geheel omschrijft.
'Awefulsome', een vlechtwoord van het Engelse 'aweful' (verschrikkelijk) en 'awesome' (geweldig), is het beste woord dat ik kan bedenken om mijn ervaring met de nieuwe Godard te omschrijven. Ik was namelijk voortdurend gefascineerd als geïrriteerd. Dan weer zag ik dingen die ik nog nooit gezien had, dan weer zat ik Godard in gedachten te vervloeken. Tijdens de aftiteling dacht ik nog een hekel aan de film te hebben, maar toen ik de zaal uitliep wist ik dat al niet meer zo zeker en bij aankomst thuis moest ik toch tot de conclusie komen dat Godard zich in mijn hoofd had gewurmd en me niet meer losliet. Ondanks de pijn aan mijn ogen en in mijn hoofd (veroorzaakt door de 3D).
