Filmtotaal Recensie
Regie: Joel en Ethan Coen | Cast: Josh Brolin (Eddie Mannix), George Clooney (Baird Whitlock), Alden Ehrenreich (Hobie Doyle), Ralph Fiennes (Laurence Laurentz), Scarlett Johansson (DeeAnna Moran), Tilda Swinton (Thora Thacker en Thessaly Thacker), Frances McDormand (C. C. Calhoun), Channing Tatum (Burt Gurney), Jonah Hill (Joseph Silverman) | Speelduur: 106 minuten | Jaar: 2016
De filmindustrie heeft al diverse bedreigingen tegemoet gezien en is telkens weer in staat geweest om deze het hoofd te bieden. Zo is 3D meerdere keren ingezet om het dreigende gevaar van respectievelijk de televisie, de video en het downloaden het hoofd te bieden. Ook al mogen de gederfde inkomsten van illegaal downloaden niet worden onderschat, de industrie floreert nog steeds en de bioscoopzalen zijn nog steeds goed gevuld. Ook eerder in de filmgeschiedenis zag men al beren op de weg. In de jaren twintig van de vorige eeuw werd de geluidsfilm gezien als de doodsteek van de filmindustrie. De angst bleek ongegrond en leidde tot veel vernieuwingen en een aantal aardige retrospectieven op de periode in de vorm van onder meer Singin In the Rain en Sunset Boulevard. Een buitengewoon interessante periode in de heuvels van Hollywood waren de laten jaren vijftig. De opkomst van televisie hijgde de producenten in de nek, het studiosysteem waarbij acteurs onder (wurg)contract stonden had zijn beste tijd gehad en het communisme probeerde vat te krijgen op de industrie.
Dit zijn dan ook exact de periode en ontwikkelingen waarop de broertjes Joel en Ethan Coen op hun geheel eigen wijze vat proberen te krijgen in hun nieuwe dramatische komedie. Hun Hail, Ceasar! is kritiek, parodie en nostalgische lofzang op de gouden dagen van Hollywood ineen. De context waarbinnen de verwikkelingen van een studio fixer zich in rap tempo opvolgen, wordt grotendeels als bekend verondersteld. Het is de tijd waarin acteurs op kwamen draven om in producties te spelen waar ze niet noodzakelijkerwijs zelf ook achter stonden. Senator Joseph McCarthy probeerde grip te krijgen op de grote invloed die de rooien overal in het land probeerde te verwerven. De Verenigde Staten van Amerika verkeerden in een staat van opperste paranoia, waarbij zelfs publiekslievelingen als Lucille Ball van communistische sentimenten werden beticht en er een Hollywood Blacklist met foute regisseurs, schrijvers en acteurs werd opgesteld. Je als journalist of columnist bezighouden met acteurs die vermeend flirtten met de commies, zo blijkt uit de komedie van de Coens, was al voldoende om je carrière te gronde te richten of vormde een ultiem chantagemiddel.
