Een groot deel van Mexico is al jaren in de greep van drugskartels. Het grote epicentrum daarvan is de grensstad Juárez, waar de kartels hun slachtoffers op de meest gruwelijke wijzes om het leven brengen. Dit is de plek waar FBI-agente Kate Macer ( Emily Blunt ) mee naar toe wordt genomen op haar eerste dag bij een speciale eenheid van de Amerikaanse overheid.
Gespecialiseerd in ontvoeringszaken is Macer wel wat gewend, maar wanneer ze per ongeluk stuit op een woning in Arizona, waar de overblijfselen van 42 mensen worden aangetroffen, maakt ze kennis met de brute realiteit van de Mexicaanse drugscriminaliteit. Die vondst brengt haar in het vizier van Matt Graver ( Josh Brolin ). De nogal excentrieke Graver is door de Amerikaanse overheid ingeschakeld voor het formeren van een speciale eenheid, met als doel de Mexicaanse drugswereld van de kaart te vegen. Het zit echter ingewikkelder in elkaar dan gedacht en Macer komt er al gauw achter dat niemand te vertrouwen is.
Denis Villeneuve is in zeer korte tijd een van de beste regisseurs van dit moment geworden. In 2010 kreeg hij een Oscarnominatie met het donkere en onheilspellende Incendies. Drie jaar later zette hij zichzelf met Prisoners ook bij het grote publiek op de kaart. Sindsdien houdt Villeneuve er een druk werkschema op na. Hij deinst er niet voor terug om de kijker te choqueren met de meest controversiële scènes. Vanaf de bloedstollende openingsscène wordt al direct duidelijk dat Villeneuve nog steeds niet van plan is om de kijker bij het handje te nemen.
Een van de meest zenuwslopende scènes in de film is wanneer Macer een korte stop maakt in de Mexicaanse plaats Juarez. Vanaf het moment dat de grensstad in beeld verschijnt, dringt het tot je door dat dit is een plaats is die je maar beter zo snel mogelijk kunt verlaten. Die continue spanning blijft heersen terwijl een colonne pantservoertuigen door de stad rijdt, dat vervolgens uitmondt in een nagelbijtende climax. Ondanks de trage opbouw in de film blijft er constant het gevoel overheersen dat er elk moment iets kan gaan gebeuren.
Emily Blunt was een verrassende keuze voor de hoofdrol in een grimmige misdaaddrama, maar ze heeft er goed werk verricht in Sicario. Haar personage is te sterk om een simpel slachtoffer te worden, maar te gevoelig om alles gelijk van haar af te laten glijden. Net als de kijker is er ook voor haar niet veel duidelijk van waar deze missie toe moet gaan leiden en wie aan welke kant van het spectrum staat. Hoewel ze verre van naïef is, is ze duidelijk niet op haar gemak in deze gewelddadige, intimiderende wereld vol geweld, en het gebrek aan cruciale informatie drijft haar tot het uiterste.
Blunt is erg goed, maar ook haar tegenspeler Josh Brolin is geweldig in Sicario. Brolin, die in de meest fantastische films speelt de laatste tijd, levert uitstekend werk als haar nogal onorthodoxe teamleider. De grootste verrassing komt echter van Benicio Del Toro, die de rol van de geheimzinnige adviseur Alejandro op zich neemt. Lange tijd vraag je jezelf af hoe zijn personage nou precies in het verhaal past, maar wanneer dat tegen het einde helder wordt, zorgt Del Toro voor puur kippenvel. Ik hoop dat hij een Oscarnominatie voor beste mannelijke bijrol krijgt, want dit is beslist zijn beste rol in jaren.
Niet alleen het acteerwerk in Sicario is fantastisch, maar de film is ook zenuwslopend spannend. Het brute geweld is echt overal en dat is wellicht niet aan elke filmliefhebber besteed. De grimmigheid krijgt ook meerder lagen door het prachtige camerawerk van Roger Deakins ( de vaste cinematograaf van de Coen Brothers ). Deakins weet de rauwe landschappen van Mexico zeer scherp en dreigend vast te leggen, ondersteunt door de strakke montage en de onheilspellende muziek van Jóhann Jóhannsson.
Helaas zijn er mensen zoals bovenstaande die een film als dit niet begrijpen, en verward zijn door trucjes die Hitchcock 55 jaar geleden al deed. Kom zojuist terug van een van de voorpremières en zonder te willen vooroordelen had ik ook een groep achter mij die een actievolle popcornfilm verwacht hadden. Hun merkbare irritatie was denk ik nog irritanter dan het feit dat hun de film niet begrepen en zodoende niet konden waarderen.
Nee, als je zoiets als G.I. Joe verwacht moet je echt thuisblijven. Als je de laatste twee films van Denis Villeneuve hebt gezien (Prisoners en Enemy), dan weet je wat je kan verwachten. Deze film lijkt wel een soort kruising tussen films als Se7en en Zero Dark Thirty. Een enorm beklijvend misdaaddrama dat je vanaf de eerste minuut bij de keel grijpt en bij de aftiteling langzaam loslaat, waarna je moet snakken naar adem.
De film laat je middels het hoofdpersonage continu raden en gokken hoe de vork in de steel zit. Wie is te vertrouwen, wie niet, wat is het plan. Gaandeweg wordt je een kant opgestuurd, maar soms net zoals het hoofdpersonage bedrogen in je bevindingen. De film laat je op confronterende wijze zien hoe een voor ons verre realiteit vaak is.
Realisme is dan ook iets wat de film sterk uitdraagt. Je wordt direct in de film gezogen, als je het nieuws bijhoudt dan weet je dat dergelijke dingen gebeuren. Alle acteurs acteren sterk en met de cameravoering en de langzame opbouw wordt je op sleeptouw genomen. Roger Deakins lijkt veel voor natuurlijke lichtbronnen gekozen te hebben, waardoor je nooit te sterk het gevoel hebt dat je naar geënsceneerde plaatjes zit te kijken. De regiestijl drukt je net als in Prisoners heel erg op de feiten, en evenals in die film wordt je als kijker voor een dilemma gezet. Hoofdpersonages doen wrede dingen, die je ergens wel begrijpt door de opbouw, en wederom is dit enorm interessant.
Al met al een heftige film met een originele en sterke opbouw. Villeneuve kiest weer voor een eigenzinnig aanpak die voor de vierde keer op rij een shot in de roos is. De man laat wederom zien dat hij een enorm talent is en waarom hij in Hollywood zo gewild is. De film gaat je niet in je koude kleren zitten, maar levert wel een indrukwekkende bioscoopervaring op. Niet voor de tere zieltjes, niet voor de simpele popcornkijkers, maar voor iemand die meer wil dan simpel vermaak zeker een aanrader.
Zojuist naar deze film geweest in de voor premiere ... ik heb in geen tijden zo'n verwarrende, nietszeggende film gezien. De trailer en de intro voorspellen heel veel goeds, maar lopende het verhaal word je als toeschouwer volledig in het duister gelaten. Dat zei die sidekick overigens ook van de hoofdpersoon, "they left us in the dark". Zou hij soms doelen op de schrijver van dit verhaal ... verhaal? Zei ik dat? Er zit namelijk totaal geen logisch verhaal in deze film. Alles is te omschrijven als mul zand.
En het wordt pas echt mooi als de hoofdrol een bijrol wordt, en een andere bijrol ineens de hoofdrol ... snap jij het nog? Precies, dat is exact wat deze film op mij heeft achtergelaten. Oh en die sidekick waar ik het eerst over had ... die hadden ze er net zo goed helemaal uit kunnen houden... een nietszeggende rol!
Ongeloofwaardig, vervelend, soms zelfs tergend om naar te kijken. Het hád een mooie film kunnen zijn, maar dat is wat mij betreft écht niet gelukt. En het einde...? Wauw, anti climax!
Olrik
Gespecialiseerd in ontvoeringszaken is Macer wel wat gewend, maar wanneer ze per ongeluk stuit op een woning in Arizona, waar de overblijfselen van 42 mensen worden aangetroffen, maakt ze kennis met de brute realiteit van de Mexicaanse drugscriminaliteit. Die vondst brengt haar in het vizier van Matt Graver ( Josh Brolin ). De nogal excentrieke Graver is door de Amerikaanse overheid ingeschakeld voor het formeren van een speciale eenheid, met als doel de Mexicaanse drugswereld van de kaart te vegen. Het zit echter ingewikkelder in elkaar dan gedacht en Macer komt er al gauw achter dat niemand te vertrouwen is.
Denis Villeneuve is in zeer korte tijd een van de beste regisseurs van dit moment geworden. In 2010 kreeg hij een Oscarnominatie met het donkere en onheilspellende Incendies. Drie jaar later zette hij zichzelf met Prisoners ook bij het grote publiek op de kaart. Sindsdien houdt Villeneuve er een druk werkschema op na. Hij deinst er niet voor terug om de kijker te choqueren met de meest controversiële scènes. Vanaf de bloedstollende openingsscène wordt al direct duidelijk dat Villeneuve nog steeds niet van plan is om de kijker bij het handje te nemen.
Een van de meest zenuwslopende scènes in de film is wanneer Macer een korte stop maakt in de Mexicaanse plaats Juarez. Vanaf het moment dat de grensstad in beeld verschijnt, dringt het tot je door dat dit is een plaats is die je maar beter zo snel mogelijk kunt verlaten. Die continue spanning blijft heersen terwijl een colonne pantservoertuigen door de stad rijdt, dat vervolgens uitmondt in een nagelbijtende climax. Ondanks de trage opbouw in de film blijft er constant het gevoel overheersen dat er elk moment iets kan gaan gebeuren.
Emily Blunt was een verrassende keuze voor de hoofdrol in een grimmige misdaaddrama, maar ze heeft er goed werk verricht in Sicario. Haar personage is te sterk om een simpel slachtoffer te worden, maar te gevoelig om alles gelijk van haar af te laten glijden. Net als de kijker is er ook voor haar niet veel duidelijk van waar deze missie toe moet gaan leiden en wie aan welke kant van het spectrum staat. Hoewel ze verre van naïef is, is ze duidelijk niet op haar gemak in deze gewelddadige, intimiderende wereld vol geweld, en het gebrek aan cruciale informatie drijft haar tot het uiterste.
Blunt is erg goed, maar ook haar tegenspeler Josh Brolin is geweldig in Sicario. Brolin, die in de meest fantastische films speelt de laatste tijd, levert uitstekend werk als haar nogal onorthodoxe teamleider. De grootste verrassing komt echter van Benicio Del Toro, die de rol van de geheimzinnige adviseur Alejandro op zich neemt. Lange tijd vraag je jezelf af hoe zijn personage nou precies in het verhaal past, maar wanneer dat tegen het einde helder wordt, zorgt Del Toro voor puur kippenvel. Ik hoop dat hij een Oscarnominatie voor beste mannelijke bijrol krijgt, want dit is beslist zijn beste rol in jaren.
Niet alleen het acteerwerk in Sicario is fantastisch, maar de film is ook zenuwslopend spannend. Het brute geweld is echt overal en dat is wellicht niet aan elke filmliefhebber besteed. De grimmigheid krijgt ook meerder lagen door het prachtige camerawerk van Roger Deakins ( de vaste cinematograaf van de Coen Brothers ). Deakins weet de rauwe landschappen van Mexico zeer scherp en dreigend vast te leggen, ondersteunt door de strakke montage en de onheilspellende muziek van Jóhann Jóhannsson.
9.0 / 10
Shifty777
Nee, als je zoiets als G.I. Joe verwacht moet je echt thuisblijven. Als je de laatste twee films van Denis Villeneuve hebt gezien (Prisoners en Enemy), dan weet je wat je kan verwachten. Deze film lijkt wel een soort kruising tussen films als Se7en en Zero Dark Thirty. Een enorm beklijvend misdaaddrama dat je vanaf de eerste minuut bij de keel grijpt en bij de aftiteling langzaam loslaat, waarna je moet snakken naar adem.
De film laat je middels het hoofdpersonage continu raden en gokken hoe de vork in de steel zit. Wie is te vertrouwen, wie niet, wat is het plan. Gaandeweg wordt je een kant opgestuurd, maar soms net zoals het hoofdpersonage bedrogen in je bevindingen. De film laat je op confronterende wijze zien hoe een voor ons verre realiteit vaak is.
Realisme is dan ook iets wat de film sterk uitdraagt. Je wordt direct in de film gezogen, als je het nieuws bijhoudt dan weet je dat dergelijke dingen gebeuren. Alle acteurs acteren sterk en met de cameravoering en de langzame opbouw wordt je op sleeptouw genomen. Roger Deakins lijkt veel voor natuurlijke lichtbronnen gekozen te hebben, waardoor je nooit te sterk het gevoel hebt dat je naar geënsceneerde plaatjes zit te kijken. De regiestijl drukt je net als in Prisoners heel erg op de feiten, en evenals in die film wordt je als kijker voor een dilemma gezet. Hoofdpersonages doen wrede dingen, die je ergens wel begrijpt door de opbouw, en wederom is dit enorm interessant.
Al met al een heftige film met een originele en sterke opbouw. Villeneuve kiest weer voor een eigenzinnig aanpak die voor de vierde keer op rij een shot in de roos is. De man laat wederom zien dat hij een enorm talent is en waarom hij in Hollywood zo gewild is. De film gaat je niet in je koude kleren zitten, maar levert wel een indrukwekkende bioscoopervaring op. Niet voor de tere zieltjes, niet voor de simpele popcornkijkers, maar voor iemand die meer wil dan simpel vermaak zeker een aanrader.
8.7/10
Ganon
En het wordt pas echt mooi als de hoofdrol een bijrol wordt, en een andere bijrol ineens de hoofdrol ... snap jij het nog? Precies, dat is exact wat deze film op mij heeft achtergelaten. Oh en die sidekick waar ik het eerst over had ... die hadden ze er net zo goed helemaal uit kunnen houden... een nietszeggende rol!
Ongeloofwaardig, vervelend, soms zelfs tergend om naar te kijken. Het hád een mooie film kunnen zijn, maar dat is wat mij betreft écht niet gelukt. En het einde...? Wauw, anti climax!