Filmtotaal Recensie
Regie: Bruno Dumont | Cast: Juliette Binoche (Camille Claudel), Jean-Luc Vincent (Paul Claudel), e.a. | Speelduur: 95 minuten | Jaar: 2013
Zelfs als je nog nooit een museum van dichtbij, laat staan van binnen, hebt gezien moet je haast wel bekend zijn met De Denker, het bekendste werk van de Franse beeldhouwer Auguste Rodin. Rodin was één van de leermeesters van Camille Claudel, een in 1864 op het platteland geboren beeldhouwster. Dertien jaar lang hadden de twee een relatie, ook al scheelden de geliefden maar liefst twintig jaar. Toen de relatie beëindigd werd, brak er iets in Claudel. Omdat ze leed aan paranoia en andere waanideeën en stopte haar familie haar in een psychiatrische inrichting. Daar ebde alle creativiteit uit de kunstenares weg en er zou nooit meer iets uit haar handen komen. In het voormalige klooster in het zuiden van Frankrijk, dat dienst deed als inrichting, zou Claudel tot het eind van haar leven blijven.
Het toeval, of juist het lot, wil dat Juliette Binoche de dochter is van een beeldhouwer. In de biopic Camille Claudel 1915 treffen we haar aan als de voormalige kunstenares, die te midden van de gekken er nog het best aan toe lijkt te zijn. Claudel bereidt haar eigen maaltijden, want er zou wel eens met haar eten gerommeld kunnen zijn. Ze onderneemt pogingen om aan het sociale leven in de instelling mee te doen, zelfs als dit het geloof betreft. Zwijgzaam observeert Claudel alles wat er om haar heen gebeurt. Ze is ervan overtuigd dat ze geen deel uitmaakt van de waanzin van haar omgeving en kijkt reikhalzend uit naar de komst van haar broer, schrijver Paul Claudel. Het valt samen met het hoopvolle wachten op verlichting, erkenning en begrip, wat haar al jaren op de been houdt.
