Filmtotaal Recensie
Regie: Tamar van den Dop | Cast: Gaite Jansen (Meis), Tamar van den Dop (moeder), Bob Schwarze (vader), Helga Boettiger (oma), Elise van 't Laar (Sue) e.a.| Speelduur: 107 minuten | Jaar: 2014
Een van de voornaamste dingen die een film moet doen, is de kijker in zekere mate laten inleven in de emoties van de personages. De doodsangst die men uitstaat in horrorfilms moet overslaan op het publiek, de liefde die opbloeit in romantische komedies zou ook bij de kijker moeten worden aangewakkerd en films waarin de hoofdpersoon zijn grip op de werkelijkheid verliest, zouden je met een onwerkelijk gevoel moeten achterlaten. Maar wat te doen met negatieve emoties als apathie, ergernis of verveling? Vooral die laatste is moeilijk. Film kan allerlei emoties bij mensen losmaken, maar verveling is er een die je zo toch min mogelijk wilt associëren met dit escapistische medium. Jarhead en Wilde Mossels gebruikten verveling als centraal thema, wat er ondanks al hun kwaliteiten in resulteerde dat deze films niet bepaald voor iedereen bleken te zijn weggelegd. Met het Nederlandse Supernova zal dat niet anders zijn.
Supernova is gebaseerd op het Vlaamse jeugdboek Mijn Vader Zegt Dat Wij Levens Redden (een titel die de filmmakers wijselijk genoeg niet hebben overgenomen), maar richt zich niet specifiek op een jong publiek. Regisseuse Tamar van den Dop (vooral bekend als actrice maar eerder ook al verantwoordelijk voor de regie van Blind) maakt er meer een arthousefilm voor volwassenen van. Dat wil niet zeggen dat Supernova ongeschikt is voor jongeren, maar voor de doorsnee tiener zal hij simpelweg niet enerverend genoeg zijn. Het leven van de zeventienjarige Meis is namelijk verre van spannend. Met haar arbeidsongeschikte vader, ontevreden moeder en demente oma woont de introverte tiener op een niet nader genoemde plek op het platteland, in een huis dat zich in een scherpe bocht bevindt. Aan de voorzijde heeft dit huis een extra gevel, aangezien er zo nu en dan een auto uit de bocht vliegt en het huis ramt.