Filmtotaal Recensie
Regie: Chris Columbus | Cast: Adam Sandler (Sam Brenner), Kevin James (Will Cooper), Michelle Monaghan (Violet van Patten), Peter Dinklage (Eddie), Josh Gad (Ludlow), Brian Cox (Admiraal Porter), Sean Bean (Korporaal Hill), Jane Kwakowshi (Jane Cooper), Matt Lintz (Matty), e.a. | Speelduur: 106 minuten | Jaar: 2015
De veelbelovende toekomst van voormalige videospellenkampioen Sam Brenner die zijn beste vriend Will Cooper hem had voorgespiegeld is niet bepaald bewaarheid geworden. Sterker nog: de rollen zijn compleet omgedraaid. De slungelige Sam mag in een gênant oranje tenue aan de slag als monteur van audio- en videoapparatuur, terwijl Will het heeft geschopt tot de opvolger van Barack Obama. Helemaal gelukkig pakt de baan van president van de Verenigde Staten overigens niet uit, want Will heeft nogal wat te stellen met breed gedragen kritiek op zijn beleid. Je vraagt je af waarom hij ooit de sleutel van het Witte Huis heeft gekregen. Hun hechte vriendschap ontstond in de arcadehallen waar de twee jeugdvrienden klassieke videospellen als Pac-Man, Donkey Kong en Galaga speelden. Tijdens een klus legt Sam een verwend jochie uit dat er een sociale factor kleefde aan het spelen van videogames in een speelhal. Heel anders dan het sologedrag van de moderne gamer die zelden een douche, de buitenlucht of een ander levend wezen ziet.
Bespeuren we zowaar een moraal of diepzinnige boodschap in de nieuwe scifi-komedie van Home Alone-regisseur Chris Columbus? Was het maar waar. Want verder dan wat aanzetjes tot wat in potentie een diepere laag zou kunnen zijn komt het niet. Voor Columbus, die zich stortte op een avondvullende verfilming van een kort Frans filmpje, is het plot van Pixels van secundair belang. De plotelementen en personage-introducties worden er dan ook in rap tempo doorheen gejast. De wedstrijd die Sam en Will speelden in 1982, waarbij ze oog in oog komen te staan met een nieuwe vijand en nieuwe vrienden maken. De melding dat er opnames van de wedstrijd door NASA de ruimte in worden gestuurd voor het geval buitenaards leven het oppikt. En dan is er nog het verhaallijntje in het hier en nu, waarbij Sam een haat-liefdeverhouding opbouwt met de mooie gedumpte moeder van het jochie dat hij de les heeft gelezen. Deze vluchtige scènes zijn een noodzakelijke opmaat naar actiesequenties en dienen als kapstok voor veel flauwe grapjes Het vriendenstel heeft elkaar namelijk hard nodig als ruim dertig jaar later de buitenaardse beschaving de beelden van klassieke arcadespellen interpreteert als een oorlogsverklaring. Het wereldvolk wordt met gelijke munt terugbetaald als de aarde wordt aangevallen door 3D-versies van de oude speelhalspellen.
