Filmtotaal Recensie
Regie: Peter Sohn | Cast (stemmen originele versie): Raymond Ochoa (Arlo), Jeffrey Wright (Poppa), Frances McDormand (Momma), Anna Paquin (Ramsey), Marcus Scribner (Buck), Jack Bright (Buck), Stev Zahn (Thunderclap), e.a. | Speelduur: 100 minuten | Jaar: 2015
Was 2014 maar een armzalige toestand met geen enkele Pixar om je op te verheugen, dit jaar kunnen we onze lol niet op. Na Inside Out van afgelopen zomer is The Good Dinosaur namelijk de tweede titel die de legendarische animatiestudio rond John Lasseter dit jaar uitbrengt. Het is schier onmogelijk om het op alle vlakken geniale animatiedrama rondom de menselijke geest en emoties te overtreffen. Dat is een verwachting die de beleving van een luchtig avontuur over een bange dinosaurus al enigszins tempert. Het speelfilmdebuut van Peter Sohn heeft bovendien met meer sores te kampen gehad. Zo werd het project keer op keer uitgesteld en bijgeschaafd. Er werd eindeloos gehannest met het scenario, de stemmencast en de regisseur. Dat belooft weinig goeds, al heeft Pixar ons in het verleden zo veel moois voorgeschoteld dat het moeilijk kan teleurstellen. Dat doet het dan ook niet, maar The Good Dinosaur heeft (in)voelbaar en zichtbaar geleden onder de productiehel die het heeft doorgemaakt. Het is een aardige middenmoter die zich prima met de concurrentie kan meten, maar die de uitzonderlijke Pixar-magie ontbeert.
Pixar onderscheidt zich vrijwel altijd van de competitie door de aansprekende personages en het fijnzinnige verhaal waarin elk detail klopt. Dat het er allemaal geweldig uitziet moge duidelijk zijn, maar andere animatiestudios doen hier tegenwoordige nauwelijks nog voor onder. Een mooi afgerond en uitgewerkt verhaal dat exact de juiste emotionele snaren raakt vormt de hoofdmoot waar elk ander aspect van een Pixar-film zich naar moet voegen. Het maakt dan eigenlijk geen moer meer uit of je zit te kijken naar tot leven gewekte stukken speelgoed, hyperactieve of vergeetachtige visjes, een opa met vliegambities, een eenzaam robotje met een ontembare opruimdrang of een familie van superhelden. Alleen pratende autos bleken eigenlijk niet heel goed in deze gouden Pixar-filosofie te passen. En dat geldt misschien ook wel voor pratende dinosaurussen die de mens in evolutie voorbij lijken te zijn gestreefd. Een nadere ontleding van The Good Dinosaur leert echter dat het in de fundamenten al niet helemaal snor zit.
