Filmtotaal Recensie
Regie: Antoine Fuqua | Cast: Denzel Washington (Chisolm), Chris Pratt (Josh Faraday), Ethan Hawke (Goodnight Robicheaux), Vincent DOnofrio (Jack Horne), Byung-hun Lee (Billy Rocks), Manuel Garcia-Rulfo (Vasquez), Martin Sensmeier (Red Harvest), Haley Bennett (Emma Cullen), Peter Sarsgaard (Bartholomew Bogue), e.a. | Speelduur: 132 minuten | Jaar: 2016
Remakes zijn een gevaarlijk goed. Tegenover elke geslaagde innovatie zoals The Jungle Book) staat een flop zoals Ben-Hur die behalve modernere filmtechnieken weinig verbetert aan het origineel. Voor The Magnificent Seven geldt een dubbel risico. De originele film van John Sturges was al een hervertelling van het legendarische Seven Samurai van Akira Kurosawa, vertaald naar het format van een western. Hedendaagse regisseur Antoine Fuqua heeft dus niet alleen te tippen aan de populariteit van The Magnificent Seven uit 1960 zelf, maar ook aan diens vermogen om een bekend verhaal te vernieuwen. Met Ben-Hur vers in het geheugen hangt er een spanning in de bioscoopzaal. Gelukkig kent The Magnificent Seven in ieder geval een indrukwekkende sterrencast.
Fuqua neemt zijn tijd met de introducties en zet sterk in op het charisma van Denzel Washington, Chris Pratt en Ethan Hawke. Denzel speelt overtuigend zijn rol als kalme badass, Ethan Hawke als gespannen scherpschieter en Chris Pratt als cowboy met een eergevoel. Laatstgenoemde personage is echter zo onbeschreven, dat Pratt op momenten zichzelf speelt. De moderniseringsslag is niet overdreven en kent enkele aardige eigentijdsheden: een schurk die met een hedendaags toontje raaskalt over kapitalisme in een kerk, redelijk luxe dorpjes in de normaliter stoffige woestijn en gevarieerde etnische minderheden als helden. Accuraat of niet, Fuqua start The Magnificent Seven met een eigen insteek en zet hier en daar interessante themas op. Helaas verandert die toon uit de gewelddadige opening langzaamaan naar die van een vrij stereotiepe western met veel actie, mooie shots van het landschap en overdosis testosteron. Uit genrenostalgisch oogpunt is het prima te pruimen, maar voor een remake van een klassieker is het ondermaats. De film volgt voornamelijk de actievolle eerste vijfenzeventig minuten van het origineel, maar laat de derde akte compleet varen en verliest hetgeen die film zo sterk maakte.
