Filmtotaal Recensie
Regie: Robert Zemeckis | Cast: Denzel Washington (Whip Whitacker), Kelly Reilly (Nicole), Bruce Greenwood (Charlie Anderson), Don Cheadle (Hugh Lang), John Goodman (Harling Mays), e.a. | Speelduur: 138 minuten | Jaar: 2012
Het heeft twaalf jaar moeten duren voor Robert Zemeckis zich weer eens aan live-action heeft durven wagen. De regisseur van onder meer Back to the Future en Forrest Gump heeft de afgelopen jaren in zijn spreekwoordelijke schuur voornamelijk zitten experimenteren met animatie. Zemeckis, die er veelvuldig van beticht is special effects boven een degelijk verhaal te verkiezen, ondernam met projecten als The Polar Express en A Christmas Carol dubieuze pogingen om computeranimaties zo levensecht mogelijk te laten lijken. De beschuldiging van sommige critici dat Zemeckis een goed verhaal ondergeschikt heeft gemaakt aan de technische kant van het filmmaken is onterecht. De ronduit spectaculaire crashscène die na een minuut of twintig het plot van Flight in werking zet, vormt namelijk niet eens het hoogtepunt van Zemeckis pilotendrama.
Denzel Washington, die met zijn hoofdrol een uitnodiging voor de Oscars binnenhaalde, speelt de jofele nestorpiloot Whip Whitaker die zijn vluchtjes bij wijze van routine afwerkt. In het openingsshot zien we een straalbezopen Whip met een mooie veel jongere stewardess het bed delen en een lijntje coke snuiven. Een paar uur later neemt de piloot plaats in de cabine. Door de verwachte turbulentie mogen er geen drankjes worden uitgedeeld, maar de aan een kater lijdende Whip gooit zelf drie flesjes wodka in zijn flesje jus. Zijn copiloot ziet de vlucht met angst en beven tegemoet, maar de roekeloze Whip haalt zijn schouders op. Als het toestel er door technische mankementen de brui aan geeft weet Whip het met lef en vakmanschap in een weiland te parkeren. Het dodental wordt beperkt tot zes en Whip wordt als held onthaald door de media.
