Als Bernhard kiest voor euthanasie, maakt dat heel wat los bij zijn naasten. Op de laatste avond die ze samen beleven wordt gezongen, gelachen en gehuild. Maar de twijfels en dilemma's overheersen in het pijnlijke besef dat Bernhard er de volgende ochtend om 9 uur niet meer zal zijn.
Regie: Wannie de Wijn | Cast: Huub Stapel (Michael), Will van Kralingen (Hannah), Peter Tuinman (Robert), Saskia Bonarius (Sam), Wilbert Gieske (Bernhard), e.a.| Speelduur: 88 minuten | Jaar: 2012
Aankomende april is het tien jaar geleden dat de legaliteit van euthanasie in Nederland wettelijk werd vastgelegd. Een relatief korte periode, maar wel een waarin een aanzienlijk aantal prestigieuze films over dit thema is uitgebracht. Mar Adentro, Les Invasions Barbares en Million Dollar Baby haalden er Oscars mee binnen en in Nederland waren er Gouden Kalveren voor Komt een Vrouw bij de Dokter en Simon. De kans dat De Goede Dood eveneens een van die prijzen zal binnenhalen lijkt klein; daarvoor komt de film teveel als mosterd na de maaltijd. Prima mosterd weliswaar, maar de maaltijd is nu toch echt wel voorbij.
In De Goede Dood zien we een vijftal vrienden en familieleden van de terminaal zieke Ben samenkomen in zijn huis. De klok tikt af want in de ochtend zal Ben geëuthanaseerd worden. Tijdens deze laatste avond ligt de focus niet zozeer op degene die de goede dood zal sterven, maar op de omringende personages en wat zijn zelfverkozen dood voor hen betekent. Zo heeft dochter Sam het er zeer zwaar mee, terwijl verstandelijk gehandicapte broer Ruben de situatie nauwelijks lijkt te begrijpen. Voor Bens andere broer, de joviale zakenman Michael, betekent het een weerzien met zijn ex Hannah, die Bens vriendin is geworden in diens laatste levensfase. Iedere scène waarin dit tweetal zich in dezelfde ruimte bevindt, leidt dat tot heerlijk bijtende opmerkingen over en weer. Het is makkelijk om hierin mee te gaan, al scheert hun gehakketak soms rakelings langs de irritatiegrens.
