Filmtotaal Recensie

Regie: Kenneth Branagh | Cast: Lily James (Ella/Assepoester), Cate Blanchett (Stiefmoeder), Richard Madden (Prins), Helena Bonaham Carter (Petemoei), Sopie McShera (Drisella), Holliday Granger (Anastasia), Derek Jacobi (Koning), Ben Chaplin (Vader), Hayley Atwell (Moeder), Stellan Skarsgård (Aartshertog) e.a. | Speelduur: 112 minuten | Jaar: 2015

Sprookjes vervullen van oudsher een belangrijke maatschappelijke en morele functie. Oorspronkelijk ontsproten de klassieke sprookjes die wij nu kennen uit volkslegenden, overleveringen, fabels of simpelweg uit de fantasie van talentvolle auteurs. De verhalen werden veelal mondeling overgebracht totdat bekende schrijvers als de gebroeders Grimm of Hans Christian Andersen besloten ze op te schrijven. Het medium film en de geoliede productiemachine van Walt Disney hebben een immense invloed gehad op de moderne verspreiding en verbeelding van sprookjes, net zoals een grote frisdrankfabrikant verantwoordelijk is voor het hedendaagse uiterlijk van de Kerstman. Vooral een bekend sprookjesfiguur als Sneeuwwitje is door toedoen van Disney voorgoed veranderd. De filmmaatschappij is groot geworden dankzij het sprookje en de Disneyprinses is een begrip op zichzelf geworden. Sprookjes zijn eigenlijk altijd met hun tijd meegegaan, maar anno 2015 blijkt dat ineens een immense opgave te zijn geworden.

Het laatste decennium staat het sprookje namelijk weer volop in de belangstelling van het bioscooppubliek. Klassiekers als Hans en Grietje en Roodkapje werden overgoten met een modern sausje, waarbij het dikwijls goed speuren is naar het oorspronkelijke verhaal. Tegelijkertijd groeien heel veel kinderen op met de onvervalste klassiekers waaraan in bijna een eeuw tijd eigenlijk heel weinig veranderd is. Toen Disney besloot om zich te wagen aan een liveactionverfilming van Assepoester kon het twee kanten op gaan. Of ze gaven het sprookje een moderne inslag, of ze hielden zich strikt aan de oorspronkelijke lezing van het verhaal over een armoedig sloofje dat gebukt gaat onder het juk van een gemene stiefmoeder en haar twee eigen dochters. Voor beide invalshoeken valt wat te zeggen en filmmaker Kenneth Branagh verontschuldigt zich niet voor zijn keuze. Het ligt vervolgens aan de interpretatie van de kijker of Branagh hiermee wegkomt.

Lees verder