Filmtotaal Recensie
Regie: Colin Trevorrow | Cast: Chris Pratt (Owen), Bryce Dallas Howard (Claire), Ty Simpkins (Gray), Nick Robinson (Zach), BD Wong (Dr. Henry Wu), Omar Sy (Barry), Vincent DOnofrio (Hoskins), Irrfan Kwan (Masrani), e.a. | Speelduur: 124 minuten | Jaar: 2015
Als er naast opluchting één ander gevoel zal blijven hangen wanneer de aftiteling van het vierde deel uit de Jurassic Park-reeks over het scherm rolt, dan is het wel dat regisseur van dienst Colin Trevorrow groot ontzag heeft voor het eerste deel van ome Steven. Er wordt namelijk flink wat geknipoogd naar het origineel van Spielberg, dat alweer tweeëntwintig jaar geleden de monden van zowel kinderen als volwassen op standje verbazing kreeg. Een aantal klassieke shots en momenten uit 1993 worden speels en zonder al te veel slijmballerij aangehaald en de fans van het eerste uur zullen er liefdevol bij glimlachen. Spielberg, hier uitvoerend producent, had kennelijk alle vertrouwen in de redelijk onbekende Trevorrow en dat vertrouwen wordt meer dan beloond. Het had zo ongelooflijk mis kunnen gaan met Jurassic World, maar dat gebeurt nergens. Het beste vervolg uit de reeks helpt geen jeugdherinneringen om zeep, maar vult het aan met misschien niet instant klassieke maar wel onvergetelijke nieuwe scènes. Dit is familieamusement op zijn best met een flink hogere 'body count'.
Na de twee matige doch best vermakelijke vervolgen uit respectievelijk 1997 en 2001 lag de reeks grotendeels op zijn gat. Het vierde deel was een productiehel dat maar niet van de grond leek te komen. Misschien is dit rijpingsproces Jurassic World juist wel ten goede gekomen. Het kinderlijk eenvoudige verhaaltje over twee broertjes die naar hun tante op vakantie op Isla Nubla mogen terwijl hun ouders hun aankomende scheiding uitvechten, komt zonder al te veel introductie op gang. Tante Claire werkt bij Jurassic Park 2.0, dat tien jaar geleden weer nieuw leven is ingeblazen. Ze heeft geen tijd om haar neefjes bezig te houden. Juist omdat het uitgangspunt zo simpel is, is er veel ruimte om ethische vraagstukken in de groep te gooien. Het verwende publiek wil groter, enger en vooral meer tanden. Om bezoekers te blijven trekken moeten niet alleen doorgeschoten commerciële partijen inspringen en hun portemonnee trekken, maar mogen de wetenschappers ook helemaal los. Er waren tijden dat de bezoekers, net als wij bioscoopgangers pakweg twintig jaar geleden, alles uit hun handen lieten vallen als ze een gekloonde dino zagen. Maar nu is een stegosaurus net zoiets als een olifant in de dierentuin, verzucht ex-marinier Owen. Het verwende publiek is nog maar moeilijk enthousiast te krijgen. Het is een sneer naar huidige tijden, waarin media ons gedrag bepalen met de opgelegde gedachte dat we daar zelf om vragen. De Indische parkeigenaar doet zijn uiterste best om de filosofie van wijlen John Hammond na te streven, maar heeft daar een hele kluif aan.
