Filmtotaal Recensie

Regie: Gustav Deutsch | Speelduur: 102 minuten

We zijn gewend geraakt om oude filmfragmenten van het alledaagse leven op straat te zien als komische stukjes zonder samenhang of interne logica. Je ziet ze direct voor je: een man met grote snor zwaait met zijn stok en loopt in een onrealistisch hoog tempo door een autoloze straat. Meestal kijken deze snelwandelaars ook allemaal verrast, gegeneerd of te geïnteresseerd in de camera. Onwennig in ieder geval. De camera is dikwijls onbeweeglijk, en echt levend willen de beelden niet worden. Natuurlijk grotendeels een gevolg van technisch onvermogen, maar toch weerhoudt het de moderne toeschouwer ervan om echt betrokken te raken: de beelden zijn te vrijblijvend. Gustav Deutsch laat ons op een nieuwe manier kijken naar filmfragmenten door bestaande montagetechnieken in te zetten. Hij weet die vrijblijvendheid daarmee om te zetten in een betrokken houding jegens ons gefilmde verleden.

De Oostenrijkse filmmaker Deutsch werkt al jaren aan zijn missie om archiefmateriaal een betekenisvol nieuw leven te geven heeft. Hij heeft Welt Spiegel Kino opgedeeld in drie hoofdstukken, die alledrie beginnen met een thematisch overeenkomstig fragment: dat van een bioscoop (‘Kino’) op drie verschillende plaatsen in de wereld. In het eerste fragment zien we een straat voor een bioscoop in Wenen in het jaar 1912. Tientallen mannen, vrouwen en kinderen lopen langs of blijven staan kijken naar de camera die hen voor de eeuwigheid vastlegt. Deutsch laat het fragment daarna nog eens langskomen, maar dan sterk vertraagd. Hij zoomt in, waardoor een van de vele anoniem gefilmde personen wordt uitvergroot. In een zogenaamde ‘dissolve’ gaat dat beeld vervolgens vloeiend over in een beeld van een soldaat, die ergens wel wat weg heeft van die man op straat voor de bioscoop.

Lees verder