Filmtotaal Recensie
Regie: Dan Trachtenberg | Cast: Mary Elizabeth Winstead (Michelle), John Goodman (Howard), John Gallagher Jr. (Emmett), Bradley Cooper (Ben), e.a. | Speelduur: 105 minuten | Jaar: 2016
Drie jaar geleden kwamen drie ambitieuze schrijvers met een scenario voor een psychologische thriller annex horrorfilm aanzetten die zich grotendeels in één ruimte zou afspelen. Bad Robot, de productiemaatschappij van J.J. Abrams zag wel brood in het verhaal en ging ermee aan de haal. Een groot budget en bekende namen werden aangetrokken. En als klap op de vuurpijl werd de titel omgedoopt naar 10 Cloverfield Lane. Het herschreven verhaal van Josh Campbell, Damien Chazelle (die we nog heel goed kennen van het drumdrama Whiplash) en Matthew Stuecken werd aan Abrams eigen found-footage-scifithriller Cloverfield geplakt. Het speelt zich volgens uitlating van producent Abrams af in hetzelfde universum en ligt in het verlengde van zijn eigen werk uit 2008. Filmjournalisten wordt vaak gevraagd om niet te snel te publiceren of (begrijpelijkerwijs) niet te veel te spoileren. Deze laatste belofte is voor 10 Cloverfield Lane volstrekt zinloos. De titel is namelijk één grote spoiler en deze gedachte blijft de volledige speelduur in je achterhoofd spelen.
Als een op zichzelf staande titel is het zelfverzekerde regiedebuut van Dan Trachtenberg één en al intrige. De vertwijfelde Michelle heeft kennelijk genoeg van haar relatie en verlaat overstuur het appartement dat ze met vriend Ben deelt. De brunette trapt op het gaspedaal begeleid door een decadente, zwaar aangezette, door strijkers geannexeerde score. Michelle gooit onderweg de gastank vol en staart naar de horizon die door de duisternis nauwelijks nog te ontwaren is. In de auto hoort ze via de telefoon een monoloog van Ben (waarin we de stem van Bradley Cooper herkennen) aan, zonder zelf maar iets terug te zeggen. Dan wordt ze aangereden, haar auto slaat meerdere malen over de kop en het beeld wordt zwart. Vervolgens ontwaakt Michelle in een koude klamme kelder met haar been in een brace, vastgebonden aan een roestvrijstalen waterleiding en een infuus in haar onderarm. Ze maakt al snel kennis met haar kidnapper Howard, een verwarde zwaarlijvige man die haar op het hart drukt dat Michelles gevangenschap voor haar eigen veiligheid is. In de buitenwereld is een aanval losgebroken, zo stelt Howard, waarbij niemand het heeft overleefd. Of het nucleair of chemisch is durft hij niet te zeggen.
