Filmtotaal Recensie
Regie: Paul Greengrass | Cast: Matt Damon (Jason Bourne), Julia Stiles (Nicky Parsons), David Strathairn (Noah Vosen), Joan Allen (Pamela Landy), Paddy Considine (Simon Ross) | Speelduur: 111 minuten | Jaar: 2007
Jason Bourne is terug en op jacht naar zijn verleden. Er wordt wel eens gezegd dat hij de James Bond van deze tijd is (ze delen in elk geval de afkorting JB), maar wat zegt dat dan over de tijd waarin we leven? Terwijl de oude Bond rebels was, maar toch ferm verankerd zat in het systeem, is de nieuwe Bond juist constant op de vlucht voor datzelfde systeem. Zijn grootste tegenstander is de CIA, de Amerikaanse tegenhanger van de MI-6 van Bond. In de Bondfilms, ook in het recente Casino Royale, is spionage iets noodzakelijks om de onwetende burger te beschermen. In de Bournefilms, met name The Bourne Ultimatum, is de regering veel te ver doorgeschoten en wordt de constante surveillance als iets engs en gevaarlijks gepresenteerd.
Bond was misschien een spion, maar het undercover blijven was duidelijk niet zijn sterkste punt. Bourne is de man in de schaduw, onzichtbaar door zijn allemansgezicht en onopvallende kleding, iemand die op deskundige wijze alle cameras die er tegenwoordig om ons heen hangen weet te ontwijken. Zelfs de camera van Greengrass lijkt moeite te hebben hem te volgen. Bourne is soms maar net in beeld en de camera beweegt heen en weer om hem te pakken te krijgen, zoomt in, zoomt uit, is dan weer scherp en dan weer niet. Je moet de chaos en drukte een minuut of vijf ondergaan voordat de oorspronkelijke duizeligheid wegebt en je in het ritme komt. En hoe! Je wordt door de ADHD-montage en soundtrack totaal meegesleept in de adrenalineachtbaan die Greengrass hier heeft afgeleverd, met slechts af en toe een half minuutje rust om op adem te komen.
