Filmtotaal Recensie
Regie: David Lynch | Cast: Laura Dern (Nikki Grace/Susan Blue), Justin Theroux (Devon Berk/Billy Side), Jeremy Irons (Kingsley Stewart), Harry Dean Stanton (Freddie Howard), Graze Zabriskie (Visitor #1) e.a. | Speelduur: 171 minuten Jaar: 2006
I can't tell if it's yesterday or tomorrow and it's a real mindfuck. Een uitspraak van de hoofdpersoon van de film, maar er zullen weinig tot geen toeschouwers zijn die dat tegenspreken tijdens of na het zien van Inland Empire. Sommigen zullen zeggen dat dit voor elke film van surrealist David Lynch geldt, maar zelfs de fans die hun leven wijden aan het uitwerken van theorieën over zijn films zullen weinig chocola kunnen maken van zijn nieuwste geesteskind. In ieder geval niet de eerste (paar) keer dat ze de film zien. Inland Empire is Lynch vaagste, langste, lelijkst gefilmde en meest vervreemdende film, maar daarom niet minder fascinerend of verrassend.
David Lynch begon zonder script aan zijn film te werken met slechts een basisopzet. Hij schreef elke scène pas vlak voordat hij deze filmde. Daarbij had hij aan narratieve structuur een broertje dood en dat is te merken. In de eerste tien minuten alleen al kijkt een huilende jonge vrouw naar ruis op televisie, is er op diezelfde televisie een stukje uit Lynch eigen miniserie Rabbits (een soort sitcom waarin drie mensen in konijnenpakken vage teksten oplepelen) te zien, converseren mensen in zwart-witbeelden in het Pools, hebben twee mannen het over het niet hebben of op zoek zijn naar een sleutel en passeren nog een aantal andere niet direct met elkaar verbonden situaties de revue.
