Filmtotaal Recensie
Regie: Sofia Coppola | Cast: Kirsten Dunst (Marie-Antoinette), Jason Schwartzman (Louis XVI), Steve Coogan (ambassadeur Mercy), Rip Torn (Louis XV), Asia Argento (Du Barry) e.a. | Speelduur: 125 minuten
Sofia Coppolas Marie Antoinette is een film die gemengde gevoelens opwekt. Geen kostuumdrama in de gebruikelijke zin, maar dat was te verwachten van de vrouw achter The Virgin Suicides en Lost in Translation. Haar Marie-Antoinette is geen tot leven gewekt staatsieportret, eerder een soort Paris Hilton van de achttiende eeuw. Een wereldvreemd bakvisje, dat van de ene op de andere dag het middelpunt wordt van het meest extravagante hof in Europa en zichzelf verliest in escapistisch, spilziek gedrag. Om de gelijkenis met moderne beroemdheden te onderstrepen zet Coppola opvallende stijlmiddelen in: popmuziek uit de jaren tachtig en de visuele flair van een modereportage. Soms weet ze daarmee de magische stemming te creëren die we kennen uit haar vorige films. Op andere momenten lijkt het ineens een krampachtig trucje en zit je hopeloos gedistantieerd naar het scherm te kijken.
Maria Antonia, dochter van de Oostenrijkse keizerin, is veertien wanneer ze wordt uitgehuwelijkt aan de toekomstige koning van Frankrijk. We zien hoe ze in een symbolisch ritueel de Oostenrijks-Franse grens oversteekt, terwijl haar oude leven achterblijft: haar familie, haar kleren, zelfs haar geliefde hondje Mops. Louis Auguste, later Louis XVI, is een verlegen sulletje van vijftien dat het liefst uit jagen gaat en sloten in elkaar knutselt. Hij durft Marie-Antoinette nauwelijks aan te kijken, laat staan dat hij weet hoe hij haar zwanger moet maken. En uitgerekend dat is haar belangrijkste taak: een zoon baren en de toekomst van het Franse koningshuis veiligstellen. Zolang dat niet lukt, zo wordt haar keer op keer op het hart gedrukt, is haar positie aan het hof verre van zeker.
