Drie liefdesgeschiedenissen in drie verschillende tijdsvakken (1966, 1911 en 2005) in Hou's kenmerkende, filosofisch esthetische stijl. De verschillende stellen worden steeds overtuigend gespeeld door Shu Qi en Chang Chen.
Regie: Hou Hsiao-hsien | Cast: Chang Chen, Shu Qi, Di Mei e.a. | Speelduur: 132 minuten
De enorme waardering voor het werk van de Taiwanese regisseur Hou Hsiao-hsien (1947) liegt er niet om. Hij wordt een van de belangrijkste hedendaagse filmers genoemd en zijn werk heeft vele, vele prijzen gewonnen. Op het International Film Festival Rotterdam hebben in de afgelopen twintig jaar maar liefst tien films van deze meester gedraaid, en een flink aantal is uitgebracht door Nederlandse distributeurs als Cinemien, Paradiso en het Filmmuseum. Toch zullen velen nog nooit van Hsiao-hsien hebben gehoord. Titels als A City of Sadness of The Puppetmaster zijn artistiek dan wel grote successen gebleken, maar hebben het grote publiek niet echt bereikt. Hopelijk kan Three Times daar verandering in brengen. Aan het thema zal het niet liggen.
De Tijd voor Liefde. Dat is de titel van het segment waarmee Three Times opent. In een biljartlokaal in het midden van de jaren zestig hangen wat jongvolwassenen rond en wordt een potje biljart gespeeld. Het liedje Smoke Gets in Your Eyes van The Platters creëert een gevoel van melancholie dat perfect past bij de landerigheid van de biljartscènes. Eén van die biljarters is de soldaat Chen. Hij ziet wel iets in gastvrouw May, maar kan niets met haar beginnen omdat hij moet vechten aan het front. Chen komt echter terug van de oorlog en gaat op zoek naar zijn grote liefde, die inmiddels in een andere stad is gaan werken. Na lang zoeken vindt hij May juist voordat hij zich weer moet melden voor een nieuwe dienst aan het front. Hou Hsiao-hsien kan er sfeertechnisch geen genoeg van krijgen en gooit er ook nog eens Rain and Tears van Aphrodite's Child in, en herhaalt dat nummer doodleuk twee keer, zodat melancholie stilletjes aan toch echt plaatsmaakt voor ergernis. Gelukkig is de ontmoeting van Chen en May in het prachtig uitgelichte biljartlokaal zo mooi verbeeld met haar kinderlijke, zenuwachtige gedraai dat de muziek daar onmogelijk nog roet in kan gooien.
