Filmtotaal Recensie
Regie: John Lasseter, Joe Ranft | Stemmencast: Owen Wilson (Lightning McQueen), Paul Newman (Dic Hudson), Bonnie Hunt (Sally Carrera), Larry The Cable Guy (Mater), e.a. | Speelduur: 116 minuten
Insecten, speelgoed, monsters, visjes; allemaal beschikken ze in de wereld van Pixar over communicatieve vaardigheden en zijn het emotionele wezens op zoek naar acceptatie. Moeiteloos sluiten we ze in ons hart. Niet alleen vanwege de aaibaarheid, maar ook omdat hun dilemmas universeel zijn. Met Cars diende een nieuwe uitdaging zich aan: hoe voorzie je metalen voertuigen, fabrieksconstructies die de mens moeten dienen in gemak en luxe, van charisma? In de eeuwige zoektocht naar originaliteit leek Pixar af te stevenen op een eerste uitglijder. Niets is minder waar.
Het is zeker niet alleen aan de computergenieën te danken dat alles wat uit de animatiestudio naar buiten komt in goud verandert. Pixar heeft ook een visie. De studio schraapte de suikerlaagjes van de conventionele animatiefilms af en verruilde die voor een scherpe kijk op de moderne wereld. Niks geen asielkatten die om de haverklap een intermezzo inlasten met weeïge liedjes of verliefde honden die onder koormuziek elkaar met grote ogen het hof maken. Humor en ontroering werden in een nieuwe vorm gegoten waarbij niet het gevoel werd gewekt dat ons een opvoedcursus normen en waarden door de strot werd geduwd. Pixar neemt zowel jong als oud serieus. Na zoveel inventiviteit moet het een keertje misgaan. Het wiel (om maar eens een flauwe woordspeling te gebruiken) kan niet telkens opnieuw worden uitgevonden. Het eerste half uur van Cars lijkt inderdaad licht inferieur plezier te bieden, maar dan is daar die geniale omwenteling die ons opnieuw de mond snoert.
