Filmtotaal Recensie
Regie: Luc Jacquet | Commentaar: Urbanus | Speelduur: 85 minuten
De camera glijdt geruisloos, in vogelvlucht over het ongenaakbare ijslandschap. Antarctica, een blikkerend wit continent omgeven door ijskoude, kristalheldere wateren, trekt op het bioscoopscherm in al zijn majesteit aan ons voorbij. Een passend intro voor een film met de titel La Marche de lempereur, zoals deze door Fransman Luc Jacquet geschoten docu eigenlijk heet. Empereur slaat op de keizerspinguïn, letterlijk een vreemde vogel met enkele van de meest verbazingwekkende parings- en broedgewoonten uit de natuur. We zien ze voor het eerst wanneer ze aan land komen om aan de jaarlijkse tocht naar hun broedplaats te beginnen. Koddige, maar ook statige vogels zijn het, met hun onberispelijke verenkleed en feloranje halsvlekken. Dan schuift de verteller van het verhaal aan. Urbanus van Anus, in overdreven geïntoneerd Vlaams: Deze film gaat niet alleen over overleven, maar ook over lieieieiefde! Ehm, pardon?!
We treffen het hier de laatste jaren niet wat vertelstemmen bij natuurdocumentaires betreft. Werd bij het schitterende Deep Blue de Britse acteur Michael Gambon vervangen door een theatrale Paul Jambers-imitator, nu krijgen we anderhalf uur lang quasi-grappige teksten opgelepeld door een achterhaalde Belgische komiek. De Amerikanen hadden tenminste nog de troost dat diezelfde teksten gepaard gingen met het warme stemgeluid van Morgan Freeman. Waarmee we bij een ander belangrijk minpunt, en tegelijk de vermoedelijke reden voor het enorme succes van deze film in de VS, zijn aangekomen: de keuze van de makers om de film op te leuken door de pinguïns via commentaar-met-een-knipoog zo menselijk mogelijk af te schilderen.
