Filmtotaal Recensie
Regie: Maria Blom | Cast: Sofia Helin (Mia), Kajsa Ernst (Eivor), Ann Petrén (Gunilla), Lars G. Aronson (Ingvar) e.a. | Speelduur: 98 min.
In het hart van Zweden, op een paar uur rijden van Stockholm, ligt de plattelandsprovincie Dalarna, ook wel Dalecarlia. Geen grote afstand gerekend naar het aantal kilometers, maar ver genoeg om Mia (Sofia Helin) een onwennig gevoel te bezorgen als ze na lange tijd weer eens een bezoek brengt aan haar geboortedorp. Haar vader wordt zeventig en dat moet gevierd worden. Net als in het gelouterde Festen vormt juist die feestelijke aangelegenheid een decor waar familiezeer komt bovendrijven.
Dalecarlians is minder sarcastisch dan Festen, maar het gaat er soms even hard aan toe, ditmaal binnen één generatie. Mia heeft twee zussen, Einor en Gunilla, die al hun hele leven in Dalecarlia wonen, terwijl Mia in het buitenland heeft gestudeerd en daarna naar Stockholm is verhuisd. De contrasten zijn stereotiep: Mia is vrijgezel, leidt een individualistisch leven, maar staat open voor de buitenwereld. Haar zussen zijn getrouwd (of alweer gescheiden), hebben kinderen en kijken niet verder dan de provinciegrens. Zus Einor spant de kroon. Ze is koppig, bekrompen en wil voortdurend alles regelen. Halsstarrig probeert ze te voorkomen dat ze de regie verliest, maar ze wijst anderen slinks op hun verantwoordelijkheid. Einor's interesse in Mia is beperkt, maar in omgekeerde richting verwacht ze eindeloos veel begrip. Einor is de verpersoonlijking van de zelfingenomenheid van de Dalecarliaanse gemeenschap en hun misplaatste superioriteitsgevoel. Als Lars von Trier de streek had gekend, had hij Dogville wellicht wat dichter bij huis kunnen situeren.
