Filmtotaal Recensie
Regie: Luis Buñuel | Cast: Catherine Deneuve (Séverine Serizy), Jean Sorel (Pierre Serizy), Michel Piccoli (Henri Husson) | Speelduur: 101 minuten | Jaar: 1967
Vaak is er weinig schokkends aan oude films die controversieel waren toen ze uitkwamen. Van het damn aan het einde van Gone with the Wind kijken we al lang niet meer op en het geweld in Bonnie and Clyde dat destijds voor veel ophef zorgde, valt ons nu reuze mee. Ook Belle de Jour is niet echt schokkend meer, maar bij deze film snap je meteen waarom mensen er ontsteld over waren. Seksualiteit is zelfs vandaag de dag niet vaak op deze manier op het witte scherm te zien, en hoewel er nu veel explicietere films zijn, blijft Belle de Jour verontrustend. Juist omdat sommige dingen niet worden onthuld.
De prachtige, ijzige Catherine Deneuve speelt Séverine, een chique Parijse vrouw die getrouwd is met de schijnbaar ideale schoonzoon Pierre. Ze lijkt erg van hem te houden, maar toch slapen ze in aparte bedden en kan ze zijn tedere avances niet aan. Je zou misschien denken dat ze frigide is, maar haar masochistische dromen vol vernedering en seksuele agressie lijken op iets anders te wijzen. Het is niet zo dat seks haar niet interesseert. Ze heeft er weliswaar een afkeer van, maar het fascineert haar uitermate.
