Filmtotaal Recensie
Regie: Geoffrey Sax | Cast: Michael Keaton (Jonathan Rivers), Chandra West (Anna Rivers), Deborah Kara Unger (Sarah Tate), Ian McNeice (Raymond Price) e.a.
Geloof het of niet, maar ghostbusters bestaan echt! Even Googlen, en je vindt zonder veel moeite talloze sites van mensen die rondbanjeren op begraafplaatsen en in spookhuizen, op zoek naar geesten. Met een beetje geluk kom je op dergelijke sites zelfs opnames tegen van EVPs, kort voor Electronic Voice Phenomena. Dit zijn audiofragmenten van ruis, opgenomen met een cassetterecorder of computer, waarin met een beetje goede wil stemmen zijn te herkennen. Dit zouden volgens de spokenjagers de stemmen zijn van overledenen die met ons proberen te communiceren. Hoe absurd dit gegeven misschien ook lijkt, het vormt een prima uitgangspunt voor een bovennatuurlijke thriller. En dit is precies wat White Noise pretendeert te zijn. Maar slecht afgestelde radios, flikkerende tv-schermen en vervaarlijk uitziende schimmen kunnen niet verhullen dat het hier het zoveelste slappe seriemoordenaarverhaaltje betreft, waarvoor de makers slechts respect verdienen voor het feit dat ze de lange aaneenschakeling van clichés hebben weten te overtreffen met ongeïnspireerde regie, slechte en overbodige special effects en een script waarin logica en menselijkheid ver te zoeken zijn.
Michael Keaton speelt Jonathan, een succesvolle architect die gelukkig getrouwd is met Anna, die zó perfect is hevig verliefd op Jonathan, een succesvol auteur, knap als een fotomodel, een goede moeder en ook nog eens zwanger dat er wel iets fout moet gaan. En jawel, Anna komt te overlijden onder mysterieuze omstandigheden. Niet lang na dit voorval wordt Jonathan benaderd door de paragnost Ray, die beweert boodschappen van Anna te ontvangen via zijn radio. Jonathan raakt al snel geobsedeerd door deze zogenaamde EVPs, helemaal als blijkt dat de boodschappen van zijn overleden vrouw aanwijzingen bevatten voor ongelukken en moorden die nog moeten plaatsvinden.
