Benigni verruilt na La Vita è Bella het concentratiekamp voor Bagdad als podium voor een vertelling over onvoorwaardelijke liefde.
Ongeïnspireerde, voorspelbare actiethriller waarin Harrison Ford eigenlijk het enige lichtpuntje is.
De Oscars die Memoirs of A Geisha kreeg voor art direction, cinematografie en kostuums zijn terecht, maar geven vooral een indicatie van de buitenkant.
Gaat op den duur tegenstaan en daar kan Sarah Polley niets aan veranderen.
De kunsthistorische waarde van de film is evident, maar wie stelt zijn netvliezen ter beschikking aan een dergelijk [i]sculptuur[/i] van zes en een half uur?
De titel van de film is een vat vol tegenstrijdigheden, maar het is misschien wel de beste uit de reeks.
Shooting Dogs komt keihard aan.
Helaas nog een voorbeeld van cinema die is afgekeken van slechte, westerse voorbeelden.
Arthousehorror, die hoog scoort op de onsmakelijkheidsmeter.
De conclusie moge duidelijk zijn: Turturro zien we liever vóór de lens.
Op een paar mooie vondsten na vooral vervelend.
Onevenwichtig misbaksel.
Waarom een vervolg maken op een film waarvan het einde een vervolg uitsluit. Waarom een vervolg maken dat eigenlijk van te voren al gedoemd is te falen?
Zeer vermakelijke futuristische thriller die ook nog eens prikkelt op het politieke vlak.
Er is genoeg positiefs over de film te zeggen, maar de sequel legt het op de andere fronten af tegen zijn voorganger.