Ex-agent Snow wordt ten onrechte beschuldigd van spionageactiviteiten. Hij wordt veroordeeld tot dertig jaar celstraf in MS ONE. Dit is een experimentele gevangenis in de ruimte waar de gevaarlijkste criminelen in een kunstmatige slaap worden gehouden. Emilie, de dochter van de Amerikaanse president, bezoekt dit ruimteschip op humanitaire missie. Maar tijdens haar bezoek weten de gevangenen, onder leiding van de psychopathische broers Alex en Hydell, uit te breken en wordt Emilie samen met het personeel gegijzeld. De enige mogelijkheid voor Snow om eerherstel te krijgen en zijn vrijheid terug te winnen is om een gevaarlijk karwei te aanvaarden: hij moet Emilie uit de klauwen van de honderden moordenaars en verkrachters zien te redden.
De creativiteitsarmoede van de commerciële filmindustrie is groot; het blockbusterseizoen loopt over van de remakes, sequels, prequels en reboots. In eerste instantie lijkt Lockout daarop een positieve uitzondering te zijn: eindelijk een origineel verhaal. Maar schijn bedriegt. Het vermoeden is sterk dat Lockout een complete rip-off is van Escape from New York, John Carpenters cultklassieker uit de jaren tachtig. Het plot van Lockout kent zóveel overeenkomsten dat van toeval nauwelijks sprake kan zijn. Foei, Luc Besson.
Want het was de bekende Franse schrijver/producer/regisseur die het originele scenario voor de film schreef. De regie deed hij niet zelf. Hiervoor liet Besson zijn oog vallen op twee Ierse vrienden, James Mather en Stephen St. Leger. De twee vormen al jaren een team en maakten samen meerdere commercials en shorts. Het was hun vijftien minuten durende film Prey Alone die indruk maakte en de aandacht van Bessons filmmaatschappij Europa Corp. trok. Met die short hadden de vrienden laten zien met weinig geld een verbluffend resultaat te kunnen leveren. En dat kwam van pas, aangezien het budget van Lockoutslechts twintig miljoen dollar bedroeg, niet veel voor de gemiddelde blockbuster.
Het zal dus ook geen grote verrassing zijn dat Lockout nogal wat mankementen heeft. Het script zit vol onwaarschijnlijkheden en ongeloofwaardigheden. Een scène waarin Emilie zich vermomt om niet door de gevangenen herkend te worden, is ronduit belachelijk. De CGI doet soms pijn aan de ogen; met name een achtervolgingsscène aan het begin van de film is van computerspelletjeskwaliteit gedateerde computerspelletjes, welteverstaan. En de clichés zijn niet van de lucht. Die clichés horen bij het subgenre dat de film zo gretig na-aapt: de slechts één man kan deze klus klaren-films die het actiegenre eind jaren tachtig en begin jaren negentig domineerden. Zo is niet alleen de invloed van Escape from New York, maar ook die van een film als Die Hard voelbaar.
Lockout heeft echter een sterke troef in handen in de vorm van Guy Pearce. Pearce mag dan geen grote actiester zijn, hij laat hier wel zien over een goeie dosis charisma te beschikken. De rol van de met oneliners strooiende actieheld zit hem als gegoten; Snows sarcastische en gevatte opmerkingen zorgen regelmatig voor een lach. Ook met de actiescènes zit het over het algemeen wel snor: een gevecht waarbij Snow en een van de gevangenen in de lucht zweven boven een gigantisch rotorblad doet denken aan een missie uit computerspel Dead Space, maar is daardoor niet minder spectaculair. Wat ook helpt is dat Mather en St. Leger het tempo hoog houden en hiermee slim de zwakke plekken in het script maskeren. En zo is Lockout ondanks alle clichés en al het jatwerk eigenlijk best te pruimen; als ouderwets aanvoelend actieplezier waarbij je je kritische blik beter even thuis kunt laten om lekker te genieten van een uitgekookte Guy Pearce.
