Het is niet ingewikkeld om te zien hoe het marketingmachientje van The Watch in elkaar steekt. Met veel aplomb schermt de productie met de namen Ben Stiller en Vince Vaughn. Beide heren hebben hun komisch talent over een jarenlange periode verworven, resulterend in wisselende kassuccessen. De voorspelbaarheid (en de continuïteit) die aan hun persona kleeft, is dat zij telkens de o-zo-bekende typetjes spelen: Stiller is de neurotische streber en Vaughn de man die nooit zijn puberteit is ontgroeid. In hoeverre je The Watch kunt waarderen, hangt voor een groot deel af van je bereidheid om te accepteren dat deze sciencefictionkomedie vooral een puberaal feestje van de hoofdpersonen zelf is.
Hoofdpersonage Evan stort zich vol enthousiasme op de organisatie van talloze vrijwilligersverenigingen en sportclubs, want buiten deze activiteiten gebeurt er maar bar weinig in het dorpje Glenview. Daar komt verandering in op het moment dat een collega bij de plaatselijke supermarkt op mysterieuze wijze om het leven komt. Evan besluit een burgerwacht in het leven te roepen om zo te achterhalen wie de moord heeft gepleegd. Het initiatief trekt de aandacht van drie buitenbeentjes die zo hun eigen redenen hebben om zich aan te sluiten bij het onnozele clubje. Zo worstelt Bob met zijn verantwoordelijkheidsgevoel over zijn puberende dochter, is Franklin afgekeurd bij het plaatselijke politiecorps vanwege gedragsproblemen en ziet Jamarcus een wip met een Aziatisch vrouwtje wel zitten. Het moge duidelijk zijn dat de prioriteiten in eerste instantie niet bij het oplossen van de moord liggen.
Volwassen mannen die weglopen voor hun verantwoordelijkheden en hun plichtsbesef, en zich in plaats daarvan onvolwassen gedragen (lees: in bierblikjes pissen) in clubverband - waar hebben we dat eerder gezien? Er zijn hele waslijsten op te sommen met komedies die spelen met een vergelijkbaar uitgangspunt. Helemaal niets mis mee. Maar je mag wel verwachten dat er enige moeite wordt gedaan om het geheel in elk geval origineel te presenteren. In The Watch van regisseur Akiva Schaffer is daar nauwelijks sprake van. Veel te vaak bestaat de grappenmakerij uit platgetreden paden en inkoppertjes. Ter illustratie: wanneer het viertal voor het eerst hun entree maakt op het politiebureau, gebeurt dat in slowmotion en op rapmuziek (The Next Episode van Dr. Dre). Een groter denkbaar cliché bij het introduceren van komediehelden is er niet.
Daarbij begeeft The Watch zich ook nog eens op glad ijs door aan de haal te gaan met het sciencefictiongenre. De vondst van een soort stalen bowlingbal doet het vermoeden aanwakkeren dat een buitenaardse invasie op handen is. Dat biedt genoeg ruimte voor knipogen of verwijzingen naar genreklassiekers, maar die gelegenheid laten de scriptschrijvers onbenut. Het team hanteert de pen zoals een lasser een soldeerbout gebruikt: komedie en sciencefiction vloeien niet in elkaar over, maar worden geforceerd aan elkaar gesmolten. Zelfs de inmenging van Seth Rogen heeft geen positief effect gehad op de kwaliteit van het script. Alsof een wietrokende alien (Paul) en een depressieve robot (The Hitchhikers Guide to the Galaxy) de afgelopen jaren nog niet genoeg sciencefictiongekheid voor het subgenre hebben opgeleverd, steekt The Watch de draak met nog veel platvloersere zaken. Wat er dan overblijft? Grappen over aliensperma, buitenaardse genitaliën en vruchtbaarheidsklinieken.
