De geschiedenis van Noord-Ierland bestaat uit een pijnlijke reeks conflicten, waarvan een flink aantal bloedig eindigden. Dit is terug te voeren tot de Ulster Volksplanting in 1609, waarbij katholieke Ieren in het noorden plaats moesten maken voor protestante Engelsen en Schotten. In de twintigste eeuw is vanaf midden jaren zestig tot aan 1998 een periode te onderscheiden (ook wel The Troubles genoemd) die zich kenmerkt door steeds terugkerend, escalerend geweld en falende vredesonderhandelingen tussen de Britse autoriteiten en de (politieke tak van de) IRA. Het geweld blijft niet beperkt tot Noord-Ierland maar breidt zich ook uit naar Engeland.
Colette McVeigh is een Ierse die als klein meisje in de jaren zeventig haar broertje ziet omkomen in een schietpartij tussen de IRA en de Britse politie. In 1990 heeft ze inmiddels zelf een zoontje en is haar hele familie betrokken bij anti-Brits geweld. Ze reist naar Londen om in een metro een bom achter te laten, maar dat gaat mis en ze wordt gearresteerd door Mac van de Britse geheime dienst. Ze krijgt de keus: of vijfentwintig jaar de gevangenis in en haar zoontje in een Brits weeshuis, of ze werkt undercover samen met Mac om het hoofd van haar afdeling in Belfast op te pakken.
Ze kiest voor het laatste en dat levert een redelijk spannende thriller op met goed acteerwerk. Riseborough en Owen sparren sterk in de hoofdrollen, Gillian Anderson heeft een mooie bijrol als Owens baas en aan Ierse kant laat men ook geen steek vallen. Riseborough bouwt in de confrontaties met verscheidene mannen in de film mooi een stenen muur om haar personage heen, om daar dan in eenzame momenten de barsten in te laten zien. Toch is dat niet genoeg om Shadow Dancer écht enerverend te maken. Daarvoor is de uitwerking van de sterke premisse te zwak.
Shadow Dancer schippert tussen de spionagefilm en karakterdrama, maar zit zichzelf daar toch een beetje mee in de weg. Want voor het eerste genre meandert de film te veel, en voor het tweede is de thrillerconstructie te geforceerd om echt goed uit de verf te komen. Bepaalde verhaalelementen lijken eerder plaats te vinden omdat dat voor het plot moet, in plaats van dat ze logisch voortkomen uit het gedrag van de personages. De spanning komt daarentegen toch voornamelijk voort uit de onderlinge verhoudingen en niet uit het plot. De losse stijl van filmen kent een paar mooie momenten, maar is verder vrij onopvallend. Een degelijke, maar weinig opmerkelijke thriller, die je eerder op een woensdagavond op de televisie verwacht dan in de bioscoop.
