De Jacques Vriens-verfilming Achtste-groepers Huilen Niet, die enkele maanden geleden uitkwam, handelt over een heftig onderwerp waarvoor zelfs kinderen helaas niet veilig zijn. Hoofdpersonage Akkie zit nog op de basisschool als ze te horen krijgt dat ze aan een hele agressieve vorm van leukemie lijdt. Het leidde tot een respectvolle verfilming door regisseur Dennis Bots die de jeugdige doelgroep niet onderschat wat incasseringsvermogen betreft, maar ze op integere maar helaas ook onvermijdelijk confronterende wijze in aanraking brengt met kanker. Achtste-groepers Huilen Niet is een van de drie titels die meedingt naar een Gouden Kalf voor de Publieksprijs op het Nederlands Film Festival.
Dat we in de lage landen soms beter met een heftig onderwerp als kanker omgaan, blijkt wel uit het vermijdende Britse jeugddrama Now Is Good, dat hier onder de Nederlandse titel Voor Ik Doodga wordt uitgebracht. De hoofdpersoon hier is haast een jonge vrouw en zon vijf jaar ouder dan de Akkie van Jacques Vriens. Voor Tessa Scott is zo goed als zeker dat ze haar achttiende verjaardag niet meer zal halen. Het meisje lijdt aan een ongeneeslijke vorm van kanker en probeert maar het beste te maken van de paar maanden die ze nog heeft. Tessa besluit om een lijstje te maken met de dingen die ze nog wil doen voordat de ziekte zijn afschuwelijke tol eist. Achter een doek op de muur van haar slaapkamer verstopt ze haar wensenlijstje. Een jointje roken, een hele nacht feesten tot het daglicht zich aandient en natuurlijk het voor het eerst doen. Tessa had alleen niet ingecalculeerd dat een verliefdheid roet in het eten zou kunnen gooien.
Voor Ik Doodga is de filmvertaling van Jenny Goodmans roman Before I Die en werd geschreven en geregisseerd door Ol Parker. Voor de hoofdrol van Tess werd de beslissing genomen om Dakota Fanning een Brits accent aan te meten. De grote bekendheid van Fanning lijkt te worden ingezet om ook een Amerikaans publiek aan te spreken maar roept ook onnodige pretenties op. Haar casting pakt nog best aardig uit, maar het blijft een raadsel waarom de Britten zo nodig een Amerikaanse in de hoofdrol wilden hebben, terwijl er genoeg jeugdig talent op het Britse eiland rondloopt. Toch is het best een knappe prestatie dat het bekende gezicht van Fanning, haar make-up en kapsel daargelaten, vrij vlot op de achtergrond verdwijnt.
Wat thematiek betreft sluit Parkers verfilming ook sterk aan op Gus Van Sants recente Restless, dat nagenoeg over hetzelfde onderwerp handelde, maar er een veel dromerige en melancholische sfeer aan meegaf. Tessa doet haar uiterste best om een zo normaal mogelijk bestaan te leiden, compleet met de onzekerheden en perikelen waarmee elke tiener worstelt. Haar ziekte is hierbij meer een irritante stoorzender; vooral omdat het de nieuwe buurhunk Adam op afstand houdt. Dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan, laat zich natuurlijk gemakkelijk raden. De band die de twee opbouwen is heel bijzonder, al is het voor Adam lange tijd niet duidelijk hoe slecht Tessa eraan toe is.
Parker draait ruim een uur om de hete brij heen en stelt alle moeilijkheden zo lang mogelijk uit. Het past wellicht in de strategie van Tess zelf, maar de bikkelharde realiteit is nu eenmaal dat ze doodgaat. De tiener gaat heel merkwaardig met haar ziekte om, vooral als je je realiseert dat ze de slechte diagnose al een flinke tijd kent. Het moet een flink uur duren, voordat ze al haar woede, onbegrip en frustraties eruit gooit. Haar omgeving en haar lichaam drukken haar namelijk continu met de neus op de feiten. Voor Ik Doodga gaat uit van een ingrijpend gegeven dat ook voor jongeren te verhapstukken moet zijn, als het maar op de juiste manier wordt aangepakt. De ontwijkende aanpak die erom draait dat een stervend meisje (terecht) ook een zo leuk mogelijk leven moet hebben, werkt hierbij averechts. De bezoekers van het recente Film By the Sea Festival dachten daar trouwens heel anders over en beloonden Voor Ik Doodga met de publieksprijs.
