Een animatiefilm. In 3D. In musicalvorm. Die gaat over zelfmoord. Klinkt nogal vreemd, maar Le Magasin des Suicides is een erg fijne filmbeleving. In een sombere, grauwe stad is alle levenslust verdwenen. De bewoners zijn depressief en suïcidaal. Hun enige hoop wordt geboden door een zelfmoordwinkel: een doe-het-zelfzaak voor zelfmoordenaars. Letterlijk. Hier worden geen potten verf, boutjes en schroeven verkocht, maar kant-en-klare stroppen, potjes dodelijk gif en vlijmscherpe scheermesjes. De eigenaars, Michima en Lucrèce en hun twee ellendige kinderen, doen goede zaken. Maar dan wordt er een derde kind geboren... en tot de schrik van Michima en Lucrèce is deze Alan een vrolijk lachend kind!
Le Magasin des Suicides is een film van Patrice Leconte, een Franse regisseur die vooral bekend is van de film Ridicule die genomineerd werd voor een Oscar en hem een César voor beste regie opleverde. Voor Le Magasin des Suicides baseerde hij zich op een boek van schrijver Jean Teulé. Het is Teulés meest succesvolle werk: het boek werd in twintig landen gepubliceerd en behalve de film zijn er ook meerdere toneelversies van gemaakt.
En wie de film ziet, begrijpt waarom. Het verhaal van Le Magasin des Suicides is namelijk origineel en pakkend. Maar dat niet alleen. Het getuigt van lef om een heftig onderwerp als zelfmoord te gebruiken in een animatiefilm. En het is nog een musical ook! De film is doorspekt met inktzwarte humor in woord en beeld. Bijvoorbeeld een verjaardagstaart in de vorm van een doodskist, de niet-dood-geld-teruggarantie die de winkel aanbiedt en Lucrèce die bij de verkoop van een roestig scheermesje de klant toevertrouwt dat als het niet werkt, hij er in ieder geval nog tetanus aan overhoudt. Dit is de definitie van galgenhumor.
De animatie is prachtig: kijk maar naar het begin van de film, waarin een duif over de stad vliegt en het publiek zodoende in vogelvlucht een eerste indruk krijgt van de wondere wereld van deze film: indrukwekkend! Ook de creativiteit van de animators is bewonderenswaardig, zoals in de scène waarin Michima een psychiater bezoekt, en zijn gedachten over het scherm drijven in de vorm van Rorschach-vlekken. De 3D geeft het allemaal nog wat extra diepgang mee.
Leconte en zijn team schetsen een somber beeld van een stad waaruit alle blijdschap weggetrokken is, samen met de kleur weggespoeld in afvoerputjes en riolen. Een stad waar de zon niet schijnt en elk moment van elk dak iemand zijn dood tegemoet kan springen. Maar toch is dit geen deprimerende film. Integendeel: het is een film over het vinden van hoop als alles uitzichtloos lijkt, over onverwachte liefdes en hechte familiebanden. Voor een film over zelfmoord is Le Magasin des Suicides opvallend optimistisch.
