Rory Jansen is een auteur van het slag dat uitgevers bestookt met zijn manuscripten. Zijn werk heeft zeker potentie, maar de enige uitgever die hem uitnodigt voor een gesprek durft het toch niet aan om het naar de drukker te sturen. Tijdens zijn huwelijksreis in Parijs loopt hij met zijn kersverse vrouw Dora een antiekwinkeltje binnen, waar ze een schitterende oude aktetas op de kop tikken. Eenmaal thuis inspecteert Rory de tas en vindt hierin een oud manuscript. De getroebleerde schrijver kan het verhaal dat hij leest niet meer loslaten, kruipt achter zijn computer en tikt het boek woord voor woord over. Met het werk van een ander beleeft Rory zijn grote doorbraak. Na een ontmoeting met een naamloze oude man in het park dreigt hij door de mand te vallen.
Het verhaal over de kopiërende auteur vormt de spil van het twijfelende drieluik The Words. In het regiedebuut van Lee Sternthal en Cloverfield-acteur Brian Klugman worden heel wat capriolen uit de kast gehaald om drie verhaallijnen met elkaar te verweven. Het regisseurs- annex schrijversduo trapt af met bestellerauteur Clay Hammond uit wiens brein het verhaal over Rory Jansen is ontsproten. Terwijl hij wat hoofdstukken voorleest vangt hij de aandacht van een mooie jonge studente. Binnen het verhaal van Rory duiken we vervolgens verder de geschiedenis in door af te reizen naar het Parijs rond de Tweede Wereldoorlog. Een Amerikaanse militair legt het hierin aan met een mooie Française. Na het lezen van zijn eerste boek ontdekt hij zijn gaven als schrijver.
Drie schrijvers met verschillende motieven en creatieve worstelingen in compleet uiteenlopende settings; de complexe vertelstructuur is niet het grootste probleem waarmee The Words kampt. Zelfs de gekunstelde flashbacks zijn prima te behappen. Wat dat betreft verdienen Sternthal en Klugman een compliment. Ze zijn in hun pogingen om een solide kluwen aan plots te construeren echter voorbij gegaan aan de behoeftes van een publiek. Het gevolg is dat niet alle verhaallijnen beklijven. Het was een wijs besluit om het verbindende verhaal over Rory de meeste focus te geven. Acteur Bradley Cooper, die naar verluidt een belofte aan de regisseurs inlost door de hoofdrol op zich te nemen, zet een auteur neer die succes beleeft met een bittere nasmaak. Zijn verbale onderonsjes met nestor Jeremy Irons vormen de sleutelscènes van het verder veelal vlakke The Words.
De verhaallijn met de militair in Parijs had zo in een boeketreeksromannetje kunnen staan, terwijl het plot met auteur Hammond en de wulpse studente maar om de hete brij blijft heen draaien. De drie verhaallijnen laten zich moeiteloos beplakken met de etiketten melodramatisch, uiterst intrigerend en onnodig vaag. Het gebrek aan balans en coherentie doet The Words, alle uitstekende vertolkingen ten spijt, uiteindelijk de das om. Sternthal en Klugman willen drie verhalen vertellen, zijn hierbij halsstarrig op zoek naar parallellen en raakvlakken, maar verzuipen uiteindelijk in hun eigen ambities.
Wat een intrigerende mozaïekfilm had kunnen worden, is uitgemond in een samenraapsel van ideetjes die met uitzondering van Rorys verhaal niet echt van de grond komen. Het is een vingeroefening waar potentie in zit, maar zij gaat ten onder in de experimenteerdrift van de makers. Het was dan ook verstandig geweest om er één verhaaltje uit te lichten en deze verder uit te diepen. De ideale kandidaat laat zich moeiteloos aanwijzen.
