Zoals zoveel mannen denkt Mark OBrien regelmatig aan seks. Het enige probleem: sinds Mark op zijn achtste polio opliep, ligt hij vanaf zijn nek verlamd op bed. Na de zoveelste verliefdheid die op niets uitloopt, besluit hij op zijn achtendertigste dat het er toch maar eens van moet komen. Hij huurt Cheryl, een zogenaamde sekssurrogaat, in om hem klaar te stomen voor zijn eerste keer. Een verhaal zo markant moet zijn basis wel in de realiteit hebben, en dat is ook zo. The Sessions is gebaseerd op On seeing a sex surrogate, een autobiografisch artikel van schrijver Mark OBrien.
Een film over seks met een gehandicapte, het klinkt bijna als een platte komedie. Het mooie aan The Sessions is dan ook dat hij juist die valkuil vermijdt en een eerlijk en oprecht verhaal vertelt over de relaties tussen mensen en de rol die seks daarin speelt. Dat betekent niet dat er niets te lachen valt. Het script is niet bang de dingen bij de naam te noemen, maar houdt met een ontnuchterende humor de zaken luchtig. Die humor gaat nooit ten koste van de kwetsbare personages, maar treft juist doel door de herkenbaarheid van de situaties. Vooral de zenuwen die duidelijk door Marks lichaam gieren als Cheryl naakt naast hem tussen de lakens kruipt, zullen velen bekend voorkomen.
De grote kracht van The Sessions zijn de integere rollen van Hawkes en Hunt. Ook al brengt Hawkes de hele speelduur liggend in een ijzeren long of vastgegespt aan een brancard door, hij weet de aandacht moeiteloos vast te houden. Zijn personage heeft een droge en observerende humor en het is duidelijk dat die hem altijd op de been heeft gehouden. Hawkes maakt van Mark een intelligente en charmante man die het beste van zijn leven probeert te maken en ondanks zijn situatie eigenlijk nooit zielig te vinden is. Als Mark tijdens het verloop van de sessies zijn onzekerheden weet te doorbreken en zijn doel bereikt is dat voor de kijker bijna net zon triomfantelijk moment als voor Mark zelf. Tijdens de sessies wordt ook duidelijk dat Mark niet zozeer op zoek is naar seks, maar eigenlijk naar een liefdevolle relatie verlangt, die hij nooit voor zichzelf zag weggelegd.
Als de vrijgevochten Cheryl is Hunt de tegenpool van Hawkes Mark. Hunts spel blaakt van het zelfvertrouwen in een rol die tegelijkertijd zorgzaam en kwetsbaar is. Ze is namelijk veelvuldig en van alle kanten naakt in beeld, maar dat wordt nooit - niets ten nadele van Hunt - erotiserend gebracht. Integendeel, haar lichaam wordt zonder opsmuk en zo natuurlijk als het is getoond. Het is een rol met lef die Hunt terecht een Oscarnominatie heeft opgeleverd.
Ondanks alle aandacht voor de personages maakt het script zich er op een aantal punten wat makkelijk vanaf. Zo merkt Cheryl in haar verslagen op dat Marks religieuze bezwaren tegen buitenechtelijke seks de voortgang van de therapie in de weg staan, maar daar is weinig van te merken. De bezwaren die Mark had worden met een kwinkslag van zijn priester een grappige rol van Macy aan de kant geschoven. Dat is een wel erg makkelijke uitweg die Macys personage reduceert tot een humoristisch klankbord in een priestergewaad. Ook de verhaallijn over de invloed van de sessies met Mark op het privéleven van Cheryl blijft oppervlakkig en lijkt alleen opgezet te zijn om aan het einde wat tranen te trekken. Het zijn echter smetjes op een frisse en oprechte film.
