Het is alweer ruim een decennium geleden dat Johan Nijenhuis de bioscopen plat kreeg met Costa en Volle Maan. De kassuccessen maten de voormalig soapregisseur een imago aan waar hij nooit meer helemaal vanaf is gekomen. Nijenhuis stortte zich vervolgens op een jongere doelgroep met de series Zoop en Spangas en had een vinger in de pap bij het groot maken van de regiosoap. Bij de aankondiging van Verliefd op Ibiza werden al gelijk de vergelijkingen met Costa getrokken. De personages waren weliswaar gemiddeld een jaartje of tien ouder, maar het uitgangspunt leek toch wel een herhaling van zetten. Deze voorgevoelens blijken deels terecht. Op het Spaanse eiland vermijdt Nijenhuis nog steeds angstvallig de diepte, maar de liefhebber van zon, zee, strand en Jan Kooijman zal het ongetwijfeld een rotzorg zijn.
Op het zonovergoten Ibiza worden verschillende verhaallijntjes opgezet, waarbij hevig wordt geleund op het succes van Alles is Liefde. Kooijman speelt de populaire voetballer Kevin met een kast van een villa op het zonovergoten Ibiza. Zijn vriendinnetje, topmodel Kim Feenstra, hangt de voetbalvrouw uit die uitkijkt naar haar verjaardag en wacht op een huwelijksaanzoek van haar goalgetter. Overeenkomsten met Sylvie en Rafaël of Yolanthe en Wesley berusten duidelijk niet op toeval. Verderop op het eiland wordt de oude rocker Lex herenigd met zijn drie dochters. De middelste van het stel, Lizzy, gaat aan de slag als assistent van Kevin. Ondertussen maken we kennis met twee aanstormende deejays en hun manager Lars die hopen de aandacht te vangen van Armin van Buuren. Tot slot zijn er nog de veertigers Jacky en Irma die er nogal uiteenlopende verwachtingen van Ibiza op na houden.
De flinterdunne verhaaltjes worden aan elkaar gelast met overspel, verboden liefdes, seks, sterke drank en feestjes. De stiltes zijn dichtgeplamuurd met de muziek van Van Buuren, die speciaal voor Nijenhuis een soundtrack produceerde. De VVV van Ibiza kan zorgeloos achterover leunen; de reputatie van partyeiland wordt door Nijenhuis op treffende wijze bevestigd. Het zorgeloze karakter van het eiland wordt weerspiegeld in de personages die weliswaar te kampen hebben met behoorlijk wat sores, maar daar zonder al te veel inspanningen, kleerscheuren of moeilijke emoties korte metten mee maken. Het zou Verliefd op Ibiza misstaan hebben als Nijenhuis de kijker zou hebben getrakteerd op een bak diepgravende ellende. Daar zit natuurlijk geen kip op te wachten en Nijenhuis heeft een feilloos oog voor wat zijn publiek wil. Dit komt ook tot uitdrukking in het professionele camerawerk en montage.
Toch valt Nijenhuis het nodige te verwijten als het gaat om de balans van de diverse verhaallijnen. Het plotje met de twee deejays, gespeeld door de Gottlieb-tweeling, had er zo uit gekund en dient alleen maar als bruggetje naar de aanwezigheid van Armin van Buuren. En met de prettige aanwezigheid van Willeke van Ammelrooy wordt schandalig weinig gedaan. Haar rol heeft enkel als functie de barsten in de relatie van haar kleinzoon Kevin aan het licht te brengen. Het is een slimme zet geweest om drie generaties personages in dit overvolle eilandavontuur te stoppen. Het zijn met name de oudere acteurs en de charmante Sanne Vogel die Verliefd op Ibiza nog enige kleur en smaak geven. Het ervaren deel van de cast heeft net zo goed als de jonge acteurs te kampen met de makken van het scenaristenduo Annelou Verboom en Maarten Lebens. De aanwezigheid van de oude garde compenseert echter de overdaad aan niksigheid en luchtigheid waarmee de jonkies worstelen. De rol van Lone van Roosendaal is nog wat kolderiek (al groeit haar personage wel), maar Simone Kleinsma steelt de show als een muurbloempje dat het liefst met een boek aan het strand ligt, maar tegen een veel jongere man aanloopt.
Verliefd op Ibiza heeft alle elementen die je van een Johan Nijenhuis-avontuur mag verwachten. Eigenlijk herhaalt de regisseur de trucjes waarmee hij zijn filmcarrière opstartte, maar dan aangevuld met de groei die hij als filmmaker heeft doorgemaakt. De man doet waar hij goed in is en zal ook nu weer de bioscoopganger in twee kampen verdelen. Hij legt echter ook de grote verschillen aan het licht tussen de soapacteurs en de oude rotten. Het is alleen te hopen dat Kim Feenstra nooit meer een filmrol aangeboden krijgt. Haar vertolking van een bimbo die werkelijk niets doet of kan, zorgt zowel voor de nodige lachsalvos als voor plaatsvervangende schaamte. Dezelfde classificatie geldt ook voor Verliefd op Ibiza als geheel.
