De eenzame weduwnaar Fred woont in een gehucht waar iedereen zich nog op zondagochtend in het zwart gehuld en precies op tijd richting de kerk begeeft. Deze reinheid, rust en regelmaat in het dorp wordt al gauw verstoord door Theo. Eerst denkt Fred dat deze man de boel flest, maar later blijkt dat hij ze gewoon niet meer allemaal op een rijtje heeft. Langzaam opent Fred zijn leven voor Theo en ontstaat er een vriendschap. Een vriendschap die Fred de kans biedt zich los te trekken uit zijn bekrompen bestaan.
Theo spreekt nauwelijks en dat maakt de communicatie tussen Fred en Theo in het begin erg ongemakkelijk. Misschien komt dat ook omdat Theo wel in staat is tot liefdevolle lichamelijke communicatie. Zo knuffelt hij graag met dieren. Fred heeft de liefde al lang niet meer gevoeld en hij deinst zelfs terug wanneer Theo hem voor het eerst omhelst. Wat dat betreft doet de dynamiek tussen Fred en Theo denken aan de dynamiek tussen de hoofdrolspelers van De Poolse Bruid. Elkaar eerst niet begrijpend, wat versterkt wordt door de taalbarrière, maar uiteindelijk zonder veel woorden toch naar elkaar toe groeiend. Een dynamiek die de hoofdrolspelers subliem voor de ogen van de kijker uitspelen.
Fred lijkt vastgeroest in zijn strakke regime binnen een kerkelijke gemeenschap die hem verplicht tot bidden voor het eten, op zondagochtend stipt op tijd in de kerk zitten, afkeer voor homoseksualiteit en geen pleziertjes op zondag, want die dag heeft God bedoeld als rustdag. Naarmate het verhaal vordert, weet Fred zich los te rukken van de religieuze rechtlijnigheid.
Maar de film gaat niet puur over het loskomen van de religieuze beperkingen. Des te meer lijkt de film te gaan over de zoektocht naar jezelf in een wereld vol verwachtingen, verplichtingen en opgelegde regels. Zo bidt Fred elke dag klokslag zes uur om vervolgens zijn Hollandse pot - blinde vink, aardappelen en sperziebonen - te nuttigen. Maar waarom? Dat lijkt hij zich op den duur ook af te vragen. En hoewel Theo juist goed gedijt onder het strakke regime van Fred, komt Fred juist los door Theos ongebondenheid. Tegen wil en dank van het dorp in. Dat blijkt overduidelijk wanneer Fred en Theo op zondag de kerk overslaan en in tegenovergestelde richting van de in zwart geklede dorpelingen, richting bus vertrekken om te gaan werken. Vol ongeloof en minachting worden ze nagekeken, maar Fred trekt zich er niets van aan.
Diezelfde dorpelingen bekladden het huis van Fred met de tekst Sodom en Gomorra. Ze doelen daarmee op de vermeende homoseksuele relatie tussen de twee mannen. Theo is tenslotte al een aantal keer gespot in de kleren van Freds overleden vrouw. Maar in hoeverre de relatie tussen de mannen seksueel is, lijkt Ebbinge in het midden te willen laten. Fred en Theo zweren elkaar trouw en Fred komt door Theo weer in contact met een gevoel van warmte en liefde, maar er gebeurt nooit iets seksueels, zelfs geen zoen. Toch doet de relatie met Theo Fred anders denken over homoseksualiteit; hij accepteert het zelfs.
Het tempo van de film is tergend laag en het duurt even voordat je als kijker warm loopt voor de gebeurtenissen die zich voor je ogen afspelen. Soms zijn ze zelfs bijna te pijnlijk om naar te kijken. Wanneer Fred door zijn eigen onvermogen Theo slaat bijvoorbeeld. Of wanneer de religieuze bekrompenheid van het doek druipt. Maar de aanhouder wint in dit geval en wordt beloond met een prachtig meeslepend hartverwarmend einde. Ebbinge weet met zijn speelfilmdebuut te raken en geeft stof tot nadenken over welke beperkingen je jezelf laat opleggen in je eigen leven.
Lees ook het interview met regisseur Diederik Ebbinge.
