Bruce Willis is wederom op het witte doek te bewonderen in een van zijn meest iconische rollen als politieagent John McClane. Vijfentwintig jaar na de eerste Die Hard-film, maakt alweer het vijfde deel van de serie zijn opwachting in de bioscoop. Als John McClane heeft ontdekt waar zijn verloren zoon zich bevindt, besluit hij deze maar eens terug naar huis te halen. Aangekomen in Moskou komt hij erachter waar Jack zich al die tijd mee bezig heeft gehouden. Samen moeten ze de wereld redden van Russische terroristen met hun massavernietigingswapens.
Vijfentwintig jaar later betekent ook een vijfentwintig jaar oudere Bruce Willis, die inmiddels al bijna tegen de zestig loopt. Maar het is hem niet af te zien. Met dezelfde overtuiging, enthousiasme en vitaliteit als in het eerste deel zet hij ook nu zijn personage John McClane neer. Bruce laat zien dat hij nog steeds overtuigend een wapen kan bedienen. Het ligt dan ook niet aan de inzet van onze held Willis dat de film verder een complete mislukking is.
Het scenario getuigt van weinig creativiteit en laat veel te wensen over. De schrijvers vonden het nodig om McClane buiten de Amerikaanse grenzen te plaatsen dit keer. Op een heel jaren tachtig waardige locatie, namelijk Rusland, waar voortgeborduurd wordt op de ramp in Tsjernobyl. Hoewel in de jaren tachtig de Russen misschien de grootste vijand waren van de Verenigde Staten en het destijds gebruikelijk was dat zij de bad guys waren, past het totaal niet in het hedendaagse plaatje. In tegenstelling tot het vierde deel waarin juist hedendaagse technologische ontwikkelingen tot wapens werden gemaakt van moderne schurken. Had er nu nog een goed verhaal achter gezeten dan was het misschien geloofwaardig geweest en een mooie ode. Maar kernwapens en terroristen uit het Oostblok die verder weinig te melden hebben, kennen we inmiddels wel.
Diepgang proberen de makers te creëren door zich op de verstoorde vader-zoonrelatie te storten. Tot in den treure wordt deze uitgemolken, zonder daadwerkelijk in het hart te raken of tot de kern van het probleem te komen. Keer op keer moet John herhalen dat hij wel de vader is van zijn zoon en dat hij vindt dat hij dat respect van zijn zoon verdient. Waarop het standaard antwoord van Jack is dat John nooit een vader is geweest. Wat vreemd is want John lijkt dikke maatjes te zijn met zijn dochter, die toch echt in dezelfde situatie is opgegroeid als haar broer. Als John dan wel mijmert over het feit dat hij misschien wel teveel met zijn werk is bezig geweest, kan de kijker zich alleen nog maar meer ergeren. Je bent fucking John McClane, wie had anders de mensheid van al die schurken moeten redden? Dan ineens is daar het moment van verzoening, om er vervolgens vooral niet te lang bij stil te staan en weer over te gaan tot actie.
De film loopt over van actie, maar de schietpartijen, explosies en achtervolgingen weten niet te boeien. Misschien wel omdat de actie totaal niet verhalend is, maar puur dient om de film tot actiefilm te kunnen bestempelen. Daarnaast is het ook nog eens ongeloofwaardig. De schurken schieten op klaarlichte dag vanuit een helikopter het gebouw aan gort waar John en Jack zich in bevinden. Maar geen autoriteit die erop reageert. Het mag dan wel Rusland zijn, ook daar kan dit niet zomaar. In andere delen deden die tenminste nog mee, waardoor de ultieme actieheld juist nog veel heldhaftiger leek omdat hij voor elkaar kreeg wat politie of leger niet lukte.
Ook het personage van John McClane weten de makers te verpesten. Waar in eerdere delen zijn enigszins arrogante houding juist ironisch werkte en niet altijd opzettelijk leek, groeit de arrogantie in het vijfde deel McClane boven het hoofd. Zijn leuk bedoelde opmerkingen zijn herhalend, getuigen van zelfverheerlijking en komen niet over. Hij geeft zelfs een onschuldige automobilist een kopstoot om er vervolgens met zijn auto vandoor te gaan. Dit maakt het moeilijk om al te veel sympathie voor het personage te ontwikkelen. Dan komt vervolgens ook nog zijn meest geliefde kreet totaal niet uit de verf. Wat blijft er dan nog van John McClane over?
De film had een mooie opstap kunnen zijn voor een nieuwe Die Hard-held. Want laten we wel wezen, Jai Courtney als Jack McClane was best een leuke opvolger geweest. Een aantrekkelijke spierbundel die aardig acteert. In plaats daarvan is de kijker toeschouwer van de dood van een geliefde actieheld en een onbevredigend einde van de Die Hard-serie. Het is dan ook te hopen dat Willis dit ooit nog een keer over mag doen, maar dan met een goed script dat wel weet te boeien.
